تحلیل تعاملی اثرگذاری فضاهای عمومی و خصوصی شهری بر شکل گیری فضاهای گم شده شهر تهران (از دوران پهلوی اول تا بعد از انقلاب اسلامی)

فضای شهری سنتی شامل ساختمانهایی ست که جزئی از بلوک شهری محسوب میشوند،درحالیکه ساختار فضایی شهرهای مدرن را عموما ساختمانهای منفرد که در فضای باز شهری قرار دارند،تشکیل می دهند.تحلیل فضاهای خصوصی و عمومی در عصر مدرن به دو صورت میباشد:.1فضاهایی که بخشی از یک بلوک را تشکیل داده اند و درازای وجود آنها،خیابانها و میادین تعریف شده اند . 2.فضاهای منفردی که تک افتاده اند که دامنه ارتباط آنها با فضاهای عمومی از کوچه های ریزمقیاس تا فضاهای برونگرای جاده ای را دربرمیگیرد.از آنجا که فضاها انجام عملکردها را ممکن و آسان میسازند،طراحی فضاهای شهری باید با این آگاهی که مردم چگونه این فضاها را مورد استفاده قرار میدهند همراه باشدو اساس طراحی بر مبنای احیای فضاهای گمشده و آسیب شناسی میان فضاهای عمومی و خصوصی در راستای میزان اثرگذاری بر فضاهای گمشده قرارگیرد.تحلیل میزان اثرگذاری فضاهای عمومی و خصوصی میتواند نیازهای اولیه کاربران را بیشتر مورد پاسخ قراردهدو از دیدگاه زیبایی شناسی شهری از فضاهای رهاشده کاسته و هندسه عملکردی متناسب تری را از یک بافت شهری ارائه دهد.هدف پژوهش حاضر تحلیل میزان ایفای نقش فضاهای عمومی و فضاهای خصوصی از دوران پهلوی اول تاپس از انقلاب در کلانشهرهای توسعه یافته ایران بر شکل گیری فضاهای رهاشده شهری میباشد،در ادامه فرضیه تعاملی راهکار کاهش فضای گمشده محصول این دوران را شکل میدهد که دراین راستا، آسیب شناسی و تحلیل تحولات این فضاها و تعاریف آن در دوره نوگرایی میتواند سهم هریک را در ایجاد فضاهای گمشده موجود معین کند.از جمله سوالات اصلی پژوهش آنست که تحولات نوگرایی چگونه و در کدام فضا نقش بیشتری در ایجاد فضاهای گمشده معاصر ایفا میکند و سوال بعدی آنست که باتوجه به نظریه ای موجود چه راهکارهایی درجهت کاهش فضای گمشده می تواند مفید واقع شود در انتها با پیش فرض تعامل و نظریه ارتباط به راهکارهایی درمانی در جهت اصلاح بافت موجود پرداخته خواهد شد.تحقیق پیشرو دارای پارایم طبیعت گراست و از بررسی منابع کتابخانه ای و مستندات موجود به نتایج کیفی رسیده است.

کلیدواژه ها:

فضاهای رها شده ، تحلیل فضایی ، فضاهای عمومی ، تعامل فضایی ، فضاهای خصوصی