بررسی مفهوم اجتماع پذیری و تعامل اجتماعی در فضاهای شهری

میزان موفقیت فضاهای شهری با میزان استفاده از آن فضا و حضور انسان در آن متناسب است. در واقع معماری و شهرسازی باید به جای افتراق و جدایی در پی افزایش تعاملات اجتماعی و همبستگی انسان ها باشد. اما آنچه امروزه در اغلب این فضاها با آن روبرو هستیم، کاهش روابط و مشارکت اجتماعی ساکنان است. شهر به عنوان بستر زیست آدمی می بایست سرشار از عرصه های جمعی برای تعاملات انسانی و اجتماعی باشد. امروزه فضاهای عمومی شهری نقش بسیار مهمی را در شهرها دارا می باشند . عملکرد فضاهای عمومی بسیار وسیع و متنوع است و آن ها در کنار برآورده کردن نیازهای مردم، مکانی برای تبادلات فرهنگی و اجتماعی افراد مختلف به شمار می آیند. هدف اصلی در این مبحث ایجاد فضای عمومی اجتماع پذیر است که باعث شود فضای عمومی از نظر مراجعه کنندگان مطلوب تر و دلپذیرتر بوده و عاملی برای ترغیب حضور و افزایش میزان برقراری ارتباط با دیگران باشد.در سامان دهی شهرهای امروزی، نظم مبتنی بر زندگی اجتماعی به عنوان مفهومی انعطاف پذیر و سازگار با حیات جمعی می تواند اساس نظام شهرهای قرار گیرد. در چنین نظمی، ساختار شهر بر اساس فضاهای جمعی قوام پیدا می کند که وجود مفاهیمی مثل سرزندگی و اجتماع پذیری در آن فضاها، براهمیت و لزوم توجه به آن ها را در طراحی شهری می افزاید که در همین راستا تلاش پژوهش حاضر بر این بوده تا با شناسایی عوامل موثر بر سرزندگی فضاهای عمومی به تاثیر سرزندگی بر اجتماع پذیری آن فضاها بپردازد.از این رو در این تحقیق که به رو توصیفی تحلیلی و به کمک داده های کتابخانه ای و دیگر مقالات موجود در این زمینه جمع آوری گردیده سعی بر آن شده که ابتدا به بررسی مفهوم اجتماع پذیری و تعامل اجتماعی پرداخته سپس به تعریفی از فضاهای شهری رسیده و در آخر تاثیر موارد یاد شده را بر یکدیگر بررسی نماییم.

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، تعاملات اجتماعی ، فضای عمومی ، مشارکت جمعی ، فضای شهری