بررسی عوامل موثر بر حس دلبستگی به مکان دانش آموزان نابینا در فضاهای آموزشی (شهر اصفهان)

دلبستگی به مکان، که به عنوان یکی از عوامل افزایش کیفیت مکان در میان روانشناسان محیطی بیان شده، به معنای ارتباط فرد با مکان است به صورتی که فرد وابسته به مکان میشود و برای حضور مجدد در مکان علاقه دارد. این حس دارای مولفه های مختلفی است که شامل کیفیت مکان، آسایش حرارتی، فضاهای عمومی، قلمرو، زیبایی مکان، کارایی، نگهداری و مدیریت، ارزش تاریخی، عوامل طبیعی، دسترسی به مکان، ارتباطات اجتماعی، مشارکت و فعالیت، امنیت و آسایش، مشارکت در طراحی، حس مالکیت، انتظار از مکان و رضایت از مکان است. از سوی دیگر آموزش به کودکان نابینا در سالهای ابتدایی در مکانی که نه تنها پاسخگو به نیازهایشان باشد، بلکه باعث ایجاد پیوند عاطفی و دلبستگی بین آنها و محیط آموزشی شود، انگیزه ی آنها را برای تعامل با محیط افزایش میدهد و در جهت رفع بی تحرکی و افسردگی شایع در بین نابینایان موثر واقع میشود و درنتیجه سبب بهبود در یادگیری و درک محیط میشود. ازاین رو پژوهش حاضر باهدف شناسایی مولفه های موثر در ایجاد و ارتقا دلبستگی به مکان آموزشی نابینایان انجام شد. روش تحقیق مورداستفاده در این پژوهش توصیفی-پیمایشی است که با استفاده از طراحی پرسشنامه و توزیع آن در میان تعدادی از دانش آموزان نابینا در شهر اصفهان، عوامل تاثیرگذار دلبستگی در مدرسه نابینایان موردسنجش قرار گرفت. یافته ها نشان داد که از بین مولفه های هفده گانه پژوهش در حس دلبستگی به مدرسه در میان دانش آموزان نابینا، به ترتیب مولفه های کیفیت مکان، آسایش و امنیت مکان، مشارکت و فعالیت و دسترسی به مکان نسبت به سایر عوامل از اهمیت بیشتری برخوردارند و ارزشهای تاریخی و زیبایی مکان در کمترین میزان اهمیت قرار دارند.

کلیدواژه ها:

نابینا ، نابینایی ، دلبستگی ، دلبستگی به مکان ، مجموعه آموزشی