بررسی اثر مدیریت آبیاری شالیزار بر روند گسیل گاز متان به عنوان راهکارکاهش گرمایش فراگیر

امروزه یکی از چالشهای انسان، گرمایش جهانی و تغییر اقلیم است. دستکاریهای انسان برساخته باعث افزایش تولید گازهای گلخانهای، که از اثرگذارترین عوامل گرمایش جهانی هستند، شده است. بنابراین هدف این پژوهش بررسی اثر مدیریت آبیاری شالیزار بر گسیل گاز متان است. برای این منظور طرحی در قالب بلوکهای کامل تصادفی CRBD با هفت تیمار و سه تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1 زمین خشک کشت نشده، بهعنوان شاهد، 2( آبیاری سنتی )غرقآب 3 آبیاری با زهکش سطحی، و چهار تیمار با زهکش زیرزمینی به ترتیب 4 با ژرفای 09 سانتیمتر و فاصله زهکش 39 متر، 5 ژرفای 55 سانتیمتر و فاصله 39 متر، 5 ژرفای 55 سانتی- متر و فاصله 15 متر، و 7 سرانجام یک زهکش ترکیبی با عمقهای 55 و 09 سانتیمتر و فاصله 15 متر در نظر گرفته شد. میزان گاز متان گسیلیده از سطح شالیزار به صورت هفتگی اندازهگیری شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که استفاده از زهکش زیرزمینی در مقایسه با زهکش سطحی و روش سنتی غرقآب باعث کاهش معنیدار در گسیل گاز متان از سطح شالیزار شد. کمترین گسیل گاز متان در زهکش با ژرفای 55 سانتی متر و فاصله 15 متر رخ داد. در نتیجه با افزایش ژرفای زهکش و کاهش فاصله زهکشهای آهنگ گسیل گاز متان از یکای سطح بهطور معنیداری کاهش مییابد.

کلیدواژه ها:

گرمایش فراگیر ، ساری ، زهکشی زیرزمینی ، غرقابی