تحلیلی بر اثرات طبیعت گردی بر شاخص بیکاری در راستای توسعه ی انسانی منطقه ی مورد مطالعه: تالش

امروزه توسعه طبیعت گردی با تاکید بر ویژگی های منحصر به فرد آن توانسته است با ایجاد فرصت های شغلی ، منافع اقتصادی بی شماری را با رساندن کمترین آسیب به طور مستقیم متوجه مردم بومی مناطق محروم سازد و با ایجادامکاناتی باکاربری اقتصادی و تامین اعتبارات برای افراد در حرفه های مرتبط باعث ارتقای کیفیت زندگی مردم مناطق محروم در راستای اهداف توسعه ی انسانی می گردد .توسعه انسانی معیار کلی است که هدف آن توسعه و خلق شرایطی است که مردم بتوانند در آن از عمر طولانی و زندگی سالم و سازنده ای بهره مند شوند. در بررسی توسعه ی انسانی دانشمندان به بررسی تاثیر شاخص های توسعه ی انسانیبر عامل کوچک می پرازند. در این پژوهش تلاش گردیده است که تاثیر عامل کوچک)اکوتوریسم( بر عامل بزرک )شاخص های توسعه ی انسانی( در مناطق دور افتاده ی روستایی سنجیده شود. با توجه به دور بودن برخی مناطق روستایی از مراکز شهری باعث بوجود آمدن شکافی در بین مردم شهر و مناطق روستایی از هیس برخورداری از امکانات و منابعرفاهی و به طبع بوجود آمدن نوعی عقب افتادگی نیروی انسانی در این مناطق شده که کمتر مورد توجه قرار گرفته است، از این رو با توجه به پدیده ی اکوتوریسم که اغلب در روستاها و مناطق دورافتاده ی طبیعی رخ می دهد، اینپژوهش در مقیاس کوچکتر بین 5 منطقه ی اکوتوریسمی در شهرستان تالش واقع در استان گیلان در بین 903 نفر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان می دهد که ورود اکوتوریسم ها به این مناطق از نظر بعد % اقتصادی در توسعه ی انسانی بر میزان نرخ بیکاری و اشتغال مردم منطقه با توجه به میانگین رتبه ها و اخذ رتبه ی 35 اطمینان، تاثیر گذار بوده است .

کلیدواژه ها:

طبیعت گردی ، شاخص بیکاری ، توسعه ی انسانی