بهره گیری از رویکرد TND در راستای طرح ریزی محلات سرزنده (مطالعه موردی : محله عباس خانی شهر ساری)

در حالی که شهرسازی نوین، بخش عمده ای از ادبیات شهرسازی سالهای اخیر را به خود اختصاص داده است، پرداختنبه رویکردهای آن، نظیر توسعه محله سنتی (TND) هنوز نیازمند تحقیق و پژوهش فراوان است. (TND) ، رویکردیاست که از نهضت نوشهرسازی نشات گرفته است و می کوشد به نیازهای محله و ساکنین آن پاسخ مثبت دهد. هدفپژوهش حاضر، این است که با تمرکز بر رویکرد توسعه محله سنتی، معیار های موثر بر سرزندگی محله شامل شبکهدسترسی و هویت اقتصادی- اجتماعی ساکنین و ارتباط بین آنها در فرآیند برنامه ریزی محله ، مورد بررسی قرار گیرد. این تحقیق، بر اساس هدف از نوع کاربردی و بر اساس نحوه گردآوری اطلاعات و داده ها از نوع تحقیق توصیفی- تحلیلی می باشد. داده ها از طریق پرسشنامه محقق ساخته با پایایی و روایی مورد تایید، به صورت تمام شماری جمع آوری شده،سپس تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفت. نتیجه پژوهش، حاکی از این است که بین دومتغیر شبکه دسترسی و هویت اجتماعی- اقتصادی محله عباس خانی، ارتباط معنی داری وجود دارد و این عوامل در دستیابی به محله ای سرزنده موثر می باشند.

کلیدواژه ها:

محله ، توسعه محله سنتی (TND) ، محله ی عباس خانی ، نوشهرسازی