اثر روش های تثبیت بیولوژیک بر پوشش گیاهی بومی در کانون های گرد و غبار استان خوزستان

مساحتی معادل 349254 هکتار از مساحت دشت خوزستان منشاء کانون های تولید گرد و غبار است. این مناطق در قالب 7 محدوده مشخص می شوند که عبارتند از: جنوب غرب هویژه، شمال و شرق خرمشهر، شرق اهواز، جنوب و جنوب شرق اهواز، محدوده بندر امام به امیدیه، محدوده ماهشهر به هندیجان، شرق هندیجان. این تحقیق در سال های 1396 و 1397 در کانون گردوغبار جنوب و جنوب شرق اهواز ابه منظور بررسی اثر روش های تثبیت بیولوژیک بر پوشش گیاهی بومی در کانون های گردوغبار استان خوزستان اجرا شد. برای برداشت اطلاعات صحرایی 3 سایت شاخص (با 3 نوع روش کشت مختلف حفر چاله به چاله به مته، با بیل بکهو و در امتداد بستر جوی به شیوه ثقلی) در نظر گرفته شد. تعداد 180 پلات نمونه برداری در امتداد ترانسک های عمود بر هم (در امتداد خطوط کشت و عمود بر خطوط کشت) در مناطق مختلف احداث و درصد پوشش و نوع گونه های گیاهی بومی یادداشت برداری شد. نتایج بررسی های اولیه در منطقه نشان داد، در مجموع آبیاری ثقلی به لحاظ تغییرات میزان تنوع، غنا و درصد پوشش از شرایط مطلوبی در مقایسه با دو روش دیگر دارد. در این منطقه گونه فائروفیت (درختچه ای) گز و ژئوفیت اوبارسلام وهیدروفیت نی هم وجود دارد که بیانگر وجود آب فراوان یا به عبارتی دیگر مصرف آب فراوان در منطقه بوده است. اما در منطقه حفر چاله با بیل بکهو گونه های موجود بوته هایی مانند آتریپلکس و سایر گیاهان خانواده اسفناجیان غالبیت دارد و البته میزان مصرف آب هم کمتر است. بنابراین می توان به این نتیجه رسید که روش چاله کنی با بیل با پرت آب کمتر، مقرون به صرفه است. چاله های حفر شده با بیل به دلیل داشتن عمق و مساحت بیشتر میزان آبگیری آن نسبت به مته بیشتر است.

کلیدواژه ها:

مناطق بیابانی ، آبیاری ، جنوب شرق اهواز ، غنای گونه ای ، تنوع گونه ای