آثار و پیامدهای گردشگری روستایی ایران بر توسعه پایدار مناطق روستایی کشور

توجه به موضوع گردشگری روستایی، از دهه 1950 میلادی به بعد رواج یافت؛ امروزه گردشگری روستایی به عنوان راهبردی برای توسعهپایدارمناطق روستایی شناخته می شود. گردشگری روستایی کلیه فعالیت های توریستی مرتبط با جاذبه های گردشگری طبیعی، فرهنگی، ورزشی،آموزشی، بهداشتی و درمانی، هنری و میراث فرهنگی را شامل می شود. بنابراین گردشگری روستایی با توجه به پتانسیل های ایران می تواندمنجر به توسعه پایدار مناطق روستایی کشور شود. با این وجود فعالیت ها و گونه های مختلف گردشگری در مناطق مختلف روستایی در بر دارندهآثار مثبت و منفی اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی-فرهنگی است. هدف این تحقیق بررسی آثار و پیامدهای ایجاد شده توسط گردشگریروستایی در ایران و ارائه راهکارهایی برای رسیدن به توسعه ی پایدار روستایی به طور عام و توسعه پایدار گردشگری روستایی به طور خاص میباشد. روش انجام پژوهش پیش رو از نوع توصیفی-تحلیلی مبتنی بر مطالعه اسنادی نظریه ها و منابع موجود در حوزه موضوع گردشگری روستاییایران است. یافته های پژوهش حاکی از آن است علی رغم گسترش گردشگری در روستاهای ایران، این نوع گردشگری در راستای گردشگریپایدار نیست، بلکه گردشگری خودجوش و بدون برنامه ریزی مدون است؛ که گرچه آثار و پیامدهای مثبتی بر روستاها بر جای گذاشته است،آثار و پیامدهای زیان بار زیادی نیز بر مناطق روستایی دارد که نیازمند تلاش مسئولان و برنامه ریزان و نیز تمامی ذی نفعان گردشگری در ایجادروستاهای گردشگری با کیفیت پویاتر و پایدارتر است.

کلیدواژه ها:

گردشگری روستایی ، توسعه پایدار روستایی ، مناطق روستایی ، برنامه ریزی توسعه پایدار