کاهش اثر سوانح با مدیریت و بهسازی بافته ای فرسوده شهری

یکی از جنبه های مهم و قابل توجه در برنامه ریزی توسعه، تأکید و توجه به آسیب پذیری کشور و مهمتر از همه، آسیب پذیری شهرها وخصوصاً بافت های فرسوده در مقابل سوانح طبیعی است. زیرا در شهر با توجه به حجم بالای سرمایه گذاری و مکان گزینی بسیاری ازتأسیسات و ابزارهای اقتصادی و اجتماعی جامعه باید توجه بیشتری به این مقوله گردد، چراکه بروز این گونه حوادث، تلفات جانی و مالیزیادی را به دنبال خواهد داشت. در این راستا، تجربه سوانح طبیعی مختلف از جمله زلزله و سیل نشان می دهد که میزان تلفات انسانی وآسیب های کالبدی در بافت های فرسوده و کهن بیش از سایر بخش هاست. از این رو، بافت های فرسوده، ضمن آنکه زندگی ساکنان را هماکنون با مشکل رو به رو ساخته، به بالا رفتن میزان آسیب پذیری در صورت وقوع حواث غیر مترقبه در این گونه بافتها منجر شده است.لذا تحقیق حاضر با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی به بررسی آسیب پذیری بافت های فرسوده شهری در مقابل سوانح طبیعی پرداخته و رویکردهای مدیریتی و مداخلهای مناسب را به منظور تقلیل اثرات مخرب سوانح طبیعی در بافتهای فرسوده شهری ارائه خواهد نمود. باتوجه به بررسی های صورت گرفته در این مقاله میتوان نتیجه گرفت بافت های شهری و عناصر انسان ساخت فضاهای شهری، به مرورزمان دچار فرسودگی و تخریب می گردند و به همین دلیل پایدار نگهداشتن کالبدهای شهری نیازمند مداخلاتی در جهت اصلاح و بهسازیوضع موجود می باشد و این امر ضرورت مداخلات کالبدی در بافت را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، بهسازی ، سوانح طبیعی ، مدیریت بافت فرسوده