اصول سنتی شهرسازی در محلات مسکونی (TND)

در شهرهای سنتی ایران ، تقسیم محله ها براساس تفاوت هایی در زمینه قومی ، مذهبی ، حرفه ای و شغلی و یاخاص نگاه شهری و روستایی بود. مراکز محله علاوه بر تاکید بر عدالت و برابری در دستیابی به خدمات سبب ایجاد حس تعلق به مکان می شدند . نوشهرگرایی به عنوان یک رویکرد جدید طراحی و برنامه ریزی شهری درانتقاد به شهرسازی دوران معاصر که دارای الگویی پراکنده، غیر انسانی و ماشینی است شکل گرفته است.در واقع نوشهرگرایی به دنبال توسعه براساس برنامه ریزی و الگوی مشخص بوده و توسعه بدون برنامه ریزی را رد می کند. در دوران معاصر وضعیت محلات شهری به شدت دچار تغییرات شده و اختلالات زیادی در محلات به وجود آمد و نیازهای ساکنین آن ها بی پاسخ مانده و حس تعلق از بین رفته است . اقدامات شهرسازی جدید کاملا مشهود گر این مطلب است که به اصول شهرسازی مدرن بیشتر از اصول شهرسازی سنتی اهمیت می دهند . به طوری که محلات تازه تاسیس شهری بی توجه به قدمت و هویت محلات سنتی صرفا به دنبال درآمدزایی بوده و معنویات از بین رفته است. میخواهیم در این پژوهش با بازآفرینی مفهوم و اصول شهرسازی سنتی و TND بهتقویت وحدت و انسجام در محله ، جذب ساکنین با تقویت و احیای مفهوم محله در بافت و تقویت هویت فضایی-کالبدی در محله بپردازیم . هدف اصلی این پژوهش شناسایی محله و تطبیق و تغییر آن با اصول شهرسازی سنتی برای ارتقا کیفیت محله ، افزایش حس تعلق ، افزایش تعاملات اجتماعی است تا بتوان محله ای براساس اصول TND ایجاد کرد . هدف از بررسی در مورد این موضوع آن نیست که شهرسازی مدرن را کامل رد کرد و کنار گذاشت بلکه هدف این است که با توجه به اصول شهرسازی سنتی بتوان محله یا شهری مدرن و در عین حال با توجه به اصول شهرسازی سنتی ساخت. این پژوهش یک تحقیق کاربردی است و از روش کتابخانه ای استفاده شده است و با توجه به اینکه توصیفی-تحلیلی می باشد در مطالعات اسنادی با مرور مستندات مهم سعی در استخراج مبانی نظری مناسب برای متدولوژی تحقیق شده است .

کلیدواژه ها:

شهرسازی سنتی ، محله ، TND ، حس تعلق ، نوشهرگرایی