ارزیابی آثار زیست محیطی اجرای طرح آبیاری و زهکشی در اراضی کشاورزی دشت شاوور

فعالیتهای انسان در راستای توسعه اثرات مختلفی بر محیط زیست به دنبال دارد لیکن نمیتوان این فعالیتها را محدود کرد بلکه باید متناسب با نیازهای حال و آینده هر چه بهتر در توسعه و تکامل آن تلاش شود، مشروط بر آنکه به بهای نابودی محیط زیست و منابع طبیعی نباشد. با توجه به اینکه محیط زیست و توسعه دو موضوع جدایی ناپذیر میباشند ضروری است که با دستیابی و استفاده از ابزارهای مدیریت زیست محیطی در کلیه برنامه های توسعه حداقل خسارت به منابع و محیط زیست وارد آید. در این مقاله به بررسی اثرات زیس تمحیطی طرح آبیاری و زهکشی دشت شاوور بر اکوسیستمهای متأثر از طرح پرداخته ایم، دشت شاوور از اراضی مسطح استان خوزستان بوده که در شمال شهر اهواز حدفاصل اهواز – شوش واقع شده است . این اراضی به وسعت تقریبی ۵۰۰۰۰ هکتار از شمال به بخش شاوور از جنوب به کانال توانا و از شرق به خط راه آهن اهواز – اندیمشک و از غرب به رودخانه کرخه محدود شده و در حال حاضر در این اراضی کشاورزی به صورت سنتی انجام می شود. در این منطقه حداکثر بارش سالانه ایستگاه شوش 608/51 میلیمتر و حداقل آن 120 میلیمتر بوده و اقلیم منطقه با استفاده از میانگین درازمدت بارندگی و درجه حرارت سالانه بیابانی گرم میانی برآورد شده است. در مطالعات زیست محیطی طرح پی شبینی اثرات با استفاده از روش صورت ریز ساده و ارزیابی آثار از روش ماتریس لئوپولد انجام شده و نتایج مطالعات فوق نشان میدهد اجرای طرح گرچه آلودگی منابع آبی منطقه را به همراه خواهد داشت ولیکن در صورت عدم اجرای طرح با توجه به تحت کشت بودن اراضی اطراف رودخانه و ورود زهابهای کشاورزی به طور مستقیم به رودخانه در آیند های نه چندان دور نابودی رودخانه و به تبع آن تالاب بامدژ را که از این رودخانه تغذیه میشود خواهیم دید لذا با اجرای طرح و بکارگیری شیوه های کاهش اثرات سوء زیست محیطی و شیوه های اصولی و صحیح امر کشاورزی در منطقه می توان به حفظ اکوسیستم آبی کمک نمود.