بحران کمبود آب در ایران، زمینه ساز ایجاد پارادایم نوین در نظامهای بهره برداری از منابع آب کشاورزی

کمبود آب یکی از بزرگترین چالش های قرن حاضر است و نکته مهم آن است که آب در تولید محصولات کشاورزی و تحقق توسعه روستایی بمنظور بهبود امنیت غذایی و فقرزدایی نقش اساسی دارد . با توجه به اینکه پراکنش بارندگی سالیانه از لحاظ زمان و مکان در ایران نامناسب می باشد و راندمان آبیاری هم در کشاورزی پایین است ،آب به عنوان محدود کننده ترین عامل تولیدی در کشاورزی مطرح می باشد .این محدودیت منابع آب موجب شده است تا بهره برداری از آن در طول تاریخ بصورت نظام مند و در چارچوب ضوابط و معیارهای حساب شده انجام گیرد به همین دلیل از گذشته تا الان بندها ، سدهای کوچک و بزرگ برای استفاده از جریانهای سطحی ، قناتها و چاهها جهت بهره برداری از منابع آبهای زیر زمینی بوجود آمده اند ، به طور کلی می توان گفت نظام بهره برداری از آب در ایران یک امر تاریخی ، اجتماعی و فرهنگی است .با توجه به بروز و ظهور اشکال جدیدی از سازه های ذخیره سازی ، انتقال و توزیع آب ، ضرورت دارد در خصوص ایجاد و توسعه نظامهای بهره برداری مناسب از این سازه ها ، مطالعه و برنامه ریزی لازم صورت گیرد و در این راستا تعیین راهکارهای جدید و مناسب برای تحقق مشارکت آب بران در مدیریت شبکه های آبیاری نیازمند بررسیهای جامع و بهره جویی از دیدگاههای علمی و عملی است.

کلیدواژه ها:

کمبود آب ، نظامهای بهره برداری از آب ، مشارکت