توسعه مدل بهینه یاب ضریب زبری مانینگ با استفاده از روش الگوریتم ژنتیک(مطالعه موردی: کانال سه آسیاب سنقر)

هدف از مطالعه کنونی توسعه مدلی برای تعیین ضریب زبری کانال آبیاری به روش مهندسی معکوس و استفاده از الگوریتم ژنتیک می باشد. بدین منظور و برای مطالعه ی دقیق تر 420 مترازکانال بتنی فرسوده سه آسیاب سنقر انتخاب و 15مقطع عرضی از آن برداشت شد. سرعت جریان آب با استفاده از دستگاه مولینه در همه مقاطع مقاطع به دقت اندازه گیری شد. سپس یک کد کامپیوتری تهیه شدکه شامل دو زیر برنامه بهینه سازی با روش الگوریتم ژنتیک و هیدرولیکی براساس روش گام استاندارد برای محاسبه نیمرخ جریان می باشد. با مقایسه نیمرخ سطح آب محاسباتی و اندازه گیری شده مقادیر ضریب زبری مانینگ در 15 مقطع برداشت شده محاسبه شد. به منظور صحت سنجی مدل الگوریتم از حل مسایل بهینه سازی غیرخطی مقید که دارای راه حل های تحلیلی هستند استفاده شد و معلوم شدکه نتایج به دست آمده از مدل با نتایج حل تحلیلی کاملا برابر است. به منظور صحتسنجی مدل هیدرودینامیک، نتایج آن با نتایج مدل HEC-RAS مقایسه شد. نتایج این تحقیق نشان داد پس از بهینه یابی ضریب زبری مانینگ نیمرخ سطح آب محاسباتی با نیمرخ اندازه گیری خطای کمتر از 1/41 درصد دارد. در حالیکه برای سایر روش های بررسی شده در این تحقیق خطا به مراتب بیشتر است.

کلیدواژه ها:

ضریب زبری ، کانال سه آسیاب ، شبیه سازی عددی ، جریان ماندگار ، الگوریتم ژنتیک