بررسی میزان تولید آلاینده های هوا در واحدهای مختلف فرآیند تولید آلومینیوم و ارزیابی روش های مختلف جهت کنترل آلودگی، با بکارگیری سیستم های تصمیم گیری

آلودگی هوا از مهمترین معضلات زندگی شهری به حساب می آید؛ که با برنامه ریزی و مدیریت و ایجاد الزامات قانونی جهت ملزم کردن تولید کنندگان آلودگی به کنترل در مبدا، تا حد بسیار زیادی قابل کنترل است. صنایع نقش پررنگی در تولید آلاینده های هوا ایفا می کنند. یکی از صنایع رو به رشد، تولید آلومینیوم است که باتولید آلاینده هایی چون ذرات، SO2، NOX، دی اکسین ها، فوران ها، کلرید جیوه و ترکیبات حاوی فلویور نیازمند توجه و برنامه ریزی است. پژوهش حاضر با بررسی ارزیابی چرخه عمر تولید این فلز، میزان تولید آلودگی های گازی و ذرات را در واحدهای مختلف فرآیند، مورد واکاوی قرار می دهد. واحدهایی که حجم زیادی از آلودگی در آنها تولید می شود، واحدهای تولید آلومینا و الکترولیز آلومینوم است که در بیتشرین حالت به ازای تولید یک تن آلومینیوم نهایی، به ترتیب 1,07، 4,73 و 1,32 کیلوگرم از آلاینده های ذرات، گوگرد دی اکسید و نیتروژن دی اکسید را نشر می دهد. گام دوم پژوهش حاضر با هدف یافتن سیستم بهینه ی کنترل آلاینده های ذرات، SO2 و NOX ناشی از تولید آلومینیوم، با بررسی پیشینه تحقیقات و مرور مقالات و کتب مرتبط، به رتبه بندی این روش ها به کمک روش های ELECTRE ، TOPSIS و SAW پرداخت. روش های محفظه ته نشینی، جداسازهای داخلی، سایکلون ها، فیلترهای پارچه ای، رسوب دهنده های الکترواستاتیکی و جمع کننده های مرطوب در حذف ذرات و روش های میعان و چگالش، جذب سطحی، جذب، سوزاندن و شستشوی مرطوب در حذف SO2 و NOX مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. مبنای رتبه بندی روش ها در این تحقیق، برتری آنها در بکارگیری برای فرآیند تولید آلومینیوم است. نتایج مدل گویای برتری روش بکارگیری سایکلون ها در حذف ذرات، سیستم شستشوی مرطوب در حذف SO2 و روش جذب سطحی در حذف NOX می باشد.

کلیدواژه ها:

آلومینیوم ، ارزیابی چرخه عمر ، کنترل آلودگی هوا ، سیستم های تصمیم گیری ، اکسیدهای نیتروژن