شناسایی قطب های تولید برق در کشور در افق 1420

این مقاله به بررسی و شناسایی قطب های تولید برق کشور در افق 1420 مبتنی بر برنامهریزی انرژی پرداخته است. شناسایی قطب های تولید برق در هر شبکه، برنامهریزی جهت توسعه آن شبکه در سالهای آتی را تسهیل مینماید. در این مقاله، مجموع ظرفیت های لزوما لاحداث و موجود نیروگاهی (خروجی برنامه ریزی انرژی در کشور در افق 1420 با استفاده از مدل (MESSAGE و تبادلات برق با کشورهای همسایه به عنوان ظرفیت نیروگاهی در نظر گرفته شده و میان شرکت های برق منطقه ای کشور توزیع شده است. الگوریتم و روش این توزیع در بخش های تجدیدپذیر (به غیر از برقابی)، تولید اتمی، زغال-سنگ و تولید پراکنده و CHP، پتانسیل هر منطقه، تبادلات، برنامه های موجود و آتی شرکت توانیر بوده است. به دلیل کمبود منابع آبی در کشور، در این مقاله فرض شده است که در افق 1420 توسعه ای در خصوص تولید برقآبی صورت نپذیرد. با در نظر گرفتن این فرض، مقدار ظرفیت نیروگاه های آبی در سال 1420 همان مقدار سال 1394 میباشد. برای توزیع نیروگاه های حرارتی نیز از سه سناریو متنوع استفاده شده است. نزدیکی به منابع سوخت (در ایران گاز طبیعی) و آب در کنار پراکندگی منابع تولید پایه و اساس تعریف این سناریوها را تشکیل داده است. بر اساس این عوامل، نواحی تحت پوشش شرکت های برق منطقه ای مازندران، گیلان، فارس، هرمزگان و خوزستان، نواحی مستعد جهت تمرکز نیروگاه های حرارتی هستند. ارزیابی کلی حکایت از آن دارد که با فروض صدرالذکر، شرکت های برق منطقه ای تهران، فارس، خوزستان و خراسان در افق 1420 قطب های تولید برق در کشور خواهند بود.