تهویه مطبوع ساختمان با ذخیره سازی انرژی برودتی در مواد تغییر فاز دهنده

تهویه مطبوع، قلب تپنده و عامل الزام آور تامین سرمایش و گرمایش هر ساختمان است. برآورده ساختن بار برودتی مورد نیاز، زمانی می تواند اثر بخش باشد که یک سیستم تبریدی قادر به تامین حداکثر بار مورد نیاز با بالاترین بازده و کمترین مصرف انرژی باشد. سیستم های برودتی معمول در ساختمان، انرژی خود را غالبا از طریق جریان الکتریسیته تامین می کنند، که این به معنی مصرف حامل های انرژی و ایجاد تلفات مختلف است. عیب عمده این سیستم ها در آن است که انرژی تولید شده باید بلافاصله مصرف شود و امکان ذخیره سازی بارهای برودتی وجود ندارد. در نسل نوظهور سیستم های تهویه مطبوع، عامل تولید سرما، جریان طبیعی هوای محیط و عامل ذخیره سازی برودت، مواد تغییر فاز دهنده هستند. این سیستم ها جریان هوای خنک را در طول شب در مواد تغییر فاز دهنده ذخیره سازی می کنند و با افزایش دمای محیط داخلی ساختمان در طول روز، هوای خنک ذخیره شده را به محیط داخلی ساختمان هدایت نموده و تا رسیدن دمای فضای داخلی ساختمان به محدوده دمای آسایش، سرما سازی و گردش هوای خنک ادامه می یابد. عامل به گردش در آوردن این جریان هوای خنک تا حدود زیادی بستگی به نوع طراحی سیستم دارد که ممکن است بصورت جابجایی طبیعی و یا اجباری در نظر گرفته شود. در حقیقت این روش سرما سازی، تهویه مطبوع را تا حدود زیادی از مصرف انرژی الکتریکی بی نیاز می سازد. در این تحقیق با تمرکز بر بهینه سازی مصرف انرژی و کاهش وابستگی سیستم های برودتی ساختمان به مصرف سوخت های فسیلی، به معرفی نسل نوین سیستم های تهویه مطبوع تامین کننده بار برودتی ساختمان پرداخته خواهد شد که قابلیت ذخیره سازی سرمایش را در مواد تغییر فاز دهنده فراهم می نمایند. در ادامه با مرور و بررسی مطالعات پیشین،به دنبال پاسخی برای استفاده از این سیستم ها در ساختمان ها خواهیم بود