بررسی تنوع ژنتیکی و ساختار جمعیت های زیر گونه میگو ببری سبز Penaeus semisulcatus persicus در خلیج فارس با استفاده از نشانگر ملکولی AFLP

زیر گونه میگو ببری سبز یکی از بار ارزش ترین گونه های جنسPenaeus است، که به دلیل افزایش آلودگی ها و بهره برداری وصید بی رویه و از طرف دیگر فقدان برنامه های مدیریتی شیلاتیمثل شناسایی و تفکیک ذخایر ژننتیکی، ذخایر آن در حال کاهش میباتد. به منظور ارزیابی جمعیت های این گونه و حفظ ذخایرارزشمند ژنتیکی آن، ساختار ژنتیکی 20 نمونه P. semisulcatus persicus در خلیج فارس در آب های ساحلی بوشهر ، بندرعباس بااستفاده از نشانگر ملکولی AFLP واز 7 جفت ترکیب پرایمر (E-ACG/M-CAT, E-ACT/M-CAA, E-AAC/M-CAA, E-AAG/M-CTG, E-AAC/M-CTA, E-AAG/M-CAC, E-AGC/M-CAG) بررسی شد. این بررسی حدود 310 باند قابلامتیاز دهی که شامل 81 باند پلی مورف بود نشان داد. درصد لوکوس های پلی مورفیسم در نمونه های ایستگاه بندرعباس (56/79%)، نسبت به نمونه های بوشهر (69/14%) کمتر بود. میزان تنوع ژنتیکی بر اساس ضریب Nei و شاخص شانون به ترتیب برای نمونه های بوشهر (1/4710) و (0/3901) و برای نمونه های بندرعباس (1/3794) و (0/3120) محاسبه شد. نتایج آنالیز AMOVA بیانگر اختلاف بین جمعیتی به میزان 8 درصد و اختلاف درون جمعیتی به میزان 92 درصد بود. با توجه به میزان GST بین جمعیتی (0/1094) و وجود جریان ژنی بین جمعیتی محدود (4/0723) می توان جمع بندی نمود که احتمالاً 2 جمعیت جدا از زیرگونه میگو ببری سبز در خلیج فارس در مناطق بندرعباس، بوشهر وجود دارد.

کلیدواژه ها:

، P. semisulcatus persicus ، نشانگر ملکولی AFLP ، تفکیک جمعیت ، خلیج فارس