بررسی پدیدارشناسانه تجربه فرآیند بازی درمانی اکوسیستمیک در کودکان دانش آموز دارای اختلال بیش فعالی و نقص توجه

اختلال بیش فعالی و نقص توجه یکی از شایع ترین اختلالات بین کودکان و نوجوانان است.یکی از روشهای درمانی این اختلال بازی درمانی است. مطالعه حاضر به منظور بررسی پدیدارشناسانه تجربه فرآیند بازی درمانی اکوسیستمیک در کودکان دارای اختلال بیش فعالی ونقص توجه انجام شد. این پژوهش از نوع کیفی بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه کودکان دارای اختلال بیش فعالی و نقص توجه در شهر تهران بودند. با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند با شش شرکت کننده انجام شد. جهت بررسی تجربه بازی درمانی اکوسیستمیک از شیوه مثلث سازی روشها شامل پرسشنامه، مصاحبه و مشاهده استفاده شد. نتایج حاکی از آن بود که کودکان در حیطه سه درونمایه اصلی شامل؛ وضعیت هیجانی، حرمت خود و روابط اجتماعی و مهارتهای حل مسئله بهبود نشان دادند. درونمایه های فرعی در بخش بهبود وضعیت هیجانی عبارت بود از: از غمگینی و احساس تنهایی به شادی و از حسادت و خشم به آرامش در بخش بهبود عزتنفس شامل از عزت نفس کم به عزتنفس مطلوب و از احساس طردشدگی به پذیرفته شدن و در بخش بهبود مهارتهای حل مسئله از عدم کنترل بر تکانه و توجه تا کنترل داشتن و از نبود مهارتهای خودکنترلی به کسب مهارت بود. در جریان بازی درمانی اکوسیستمیک، کودک با هدایت درمانگر توانایی مواجه همراه با امنیت با هیجانهای منفی خود، ابراز و حلوفصل این هیجانها را پیدا میکند. به علاوه آموزش مهارتهای حل مسئله همراه با بهبود وضعیت هیجانی و حرمت خود سبب کاهش نشانه های این اختلال میشود. بنابراین بازی درمانی اکوسیستمیک میتواند به عنوان مداخله ای موثر جهت درمان این اختلال به کار رود.

کلیدواژه ها:

اختلال بیش فعالی ، نقص توجه ، بازی درمانی ، پدیدارشناسایی کودکان