ارزیابی عددی حداکثر دبی سیلاب قابل وقوع در حوضه ی کن

سیل یکی از محتمل ترین پدیده های طبیعی قابل وقوع در حوضه های آبخیز و نواحی شهری است که عدم توجه به کیفیت رخداد آن می تواند خسارات جبران ناپذیری برای فعالیت های موجود در منطقه به بار آورد. تا به امروز روش های متعددی به صورت تجربی و یا عددی برای پیش بینی حجم سیلاب در حوضه های آبخیز مجاور رودخانه ها توسط متخصصین هیدرولوژی بدست آمده است که هر یک با درصد احتمال متفاوتی قابلیت برآورد خواهند داشت. در این مقاله از روش هیدروگراف واحد بدون بعد، ارائه شده توسط سازمان حفاظت خاک آمریکا برای محاسبه ی میزان حداکثر دبی سیلاب در منطقه ی آبخیز کن استفاده شده است. بدین ترتیب برای پنج زیرحوضه ی منطقه مورد مطالعه امکان تخمین حجم سیلاب قابل وقوع بر اساس میزان بارندگی در فصول مختلف رشد و خواب وجود خواهد داشت. بدین منظور نمودارهای مختلفی جهت تبیین تغییرات میزان سیلاب بر اساس پارامترهایی نظیر بارش، ارتفاع رواناب و پتانسیل نگهداشت خاک با استفاده از برنامه نویسی در محیط متلب ارائه شده است. برای نتیجه می توان به این موضوع اشاره داشت که باافزایش میزان بارندگی برای یک زیرحوضه ی مشخص از منطقه ی کن با افزایش درصد جذب رطوبت توسط خاک همراه است شاهد کاهش حجم دبی حداکثر سیلاب خواهیم بود.

کلیدواژه ها:

دبی حداکثر سیلاب ، ارتفاع رواناب ، روش هیدروگراف واحد ، پتانسیل نگهداشت ، متوسط بارش فصلی