شاخص های تاب آوری در برابر سیلاب های شهری در تهران

امروزه افزایش تاب آوری نسبت به سیلاب به حوزه ای مهم و گسترده در زمینه ی مدیریت ریسک سیلاب تبدیل شده است مدیران و سیاست گذاران شهری دایما در حال تلاش برای ارتقای تاب آوری در شهرها هستند. تاب آوری سیستم های شهری در برابر سیلاب، به عنوان مقاومت این سیستم ها در برابر اسیب های وارده از جانب سیل و توانایی آن ها برای بهبود و بازگشت به شرایط نرمال پس از وقوع سیلاب تعریف شده است. در تحقیق حاضر تلاش برای عملی کردن مفهوم تاب آوری در زمینه های اجتماعی، اقتصادی، زیرساختی، سازمانی و هیدرولیکی، شاخص هایی برای آن تعیین شده اند، درتمامی زمینه های ذکر شده، به کمک این شاخص ها، تاب آوری در ان پرداخته، در نهایت مناطقی که تاب آوری خوبی از خود نشان داده اند، و همین طور مناطقی که از لحاظ تاب آوری در وضعیتی بحرانی قرار دارند، معرفی شده اند، با انجام آنالیز حساسیت، معیارهایی که بیشترین تاثیر را در تاب آوری مناطق داشته اند، شناسایی شده اند، با شناسایی این معیارها روش هایی برای ارتقای تاب آوری در مناطق مختلف ارایه شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که منطقه ی 5 بیشترین تاب آوری و منطقه ی 10 کمترین تاب آوری را در میان مناطق داشته اند و معیار پایگاه های پشتیبانی مدیریت بحران، بیشترین تاثیر را در تاب آوری مناطق داشته است که نشان می دهد به وسیله ی احداث پایگاه های بیشتر می توان تاب آوری مناطق را افزایش داد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، مقاومت ، سیلاب ، مدیریت ریسک سیلاب