و جایگاه برنامه ریزی مشارکتی در مدیریت محله ای کلانشهرها مطالعه موردی منطقه شهر اصفهان

توسعه چشمگیر شهرنشینی همراه با توسعه شهرها از نظر جمعیت و مساحت و به وجود آمدن کلا نشهرها و مادرشهرها، مدیریت شهری را دستخوش تحول نموده و مسئولین را در استفاده از روش های جدید مدیریتی ناگزیرساخته و باعث ایجاد بافت ها و ترکیب های مختلف شهری شده است. توسعه شهرنشینی و بزرگ شدن شهرها علاوه بر این که در جهت امنیت و رفاه شهروندان نقش داشته نارسایهای را به صورت معضلات حاد در پی داشتهاست. در چنین شرایطی مدیریت شهری بسیار حساس و متنوع است، به نحوی که مدیریت شهری بدون ظرفیت سازی محله ای و استفاده از توان مشارکتی در ساماندهی امور شهری توفیق چندانی نخواهد داشت. مشارکتمردمی از مسائلی است که در چند سال اخیر توجه بیشتری به آن می شود. مسئولان به این نتیجه رسیده اند که مدیریت شهری و برنامه ریزی شهری بدون در نظر گرفتن نقش و مشارکت مردم کاری بس دشوار و ناموفق خواهد بود و مؤثر نبودن بسیاری از طرح های شهری که عدم رضایت شهروندان و استفاده کنندگان از این برنامه ها رادر پی داشته، ناشی از این بی توجهی است. هدف این مقاله معرفی جایگاه برنامه ریزی مشارکتی به عنوان رویکرد جدید در مدیریت شهری می باشد و بر این اساس در ابتدا به معرفی برنامه ریزی مشارکتی و مدیریت شهری و محله ای پرداخته و در ادامه به نظریه های کهدر حیث این موضوع در چند دهه ی اخیر مطرح شده اشاره می شود و در پایان ضمن ارائه مفاهیم و اصولمشارکت به راه های تحقق این امر و موانع اجرایی آن می پردازیم. همچنین محقق در صدد است تا نقش و جایگاه برنامه ریزی مشارکتی را در مدیریت محله ای منطقه 6 کلانشهر اصفهان بررسی نموده و ضمن شناسایی دیدگاه ساکنان و شناسایی موانع مشارکت آنها، راهکارهایی در این زمینه ارائه نماید

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی مشارکتی ، مدیریت شهری ، مدیریت محله ای ، منطقه 6شهراصفهان