صادرات گاز ایران به اروپا؛ موانع و راهکارها

بروز انقلاب صنعتی در جهان در قرن 19 و افزایش مصرف انرژی در کشورهای پیشرو در مسیر رشد و توسعه اقتصادی، جستجو برای شناسایی منابع جدید انرژی در نقاط مختلف جهان را را در پی داشت. در میان افزایش آگاهی بشر از نقش نفت و اکتشاف منابع آن در برخی از نقاط جهان منجر به اهمیت روزافزون طلای سیاه در چرخه اقتصادی کشورهای رو به رشد گردید و بطور طبیعی مناطق نفت خیز در نزد کشورهای مذکور اهمیتی ژئوپلیتیک و استراتژیک پیدا کردند. در این میان هر یک از کشورهای در حال توسعه تلاش می کردند تا با دسترسی به منابع نفت در نقاط مختلف جهان امکان بهره گیری آسان و آزاد به منابع مذکور را برای خود فراهم سازند و با هر گونه عامل ایجادکننده اختلال در جریان آزاد نفت مقابله نمایند. چنین تلاشی با ورود به قرن 20 و وقوع جنگ جهانی اول و ظهور اتحاد جماهیر شوروی شدت بیشتری یافت. در فاصله دو جنگ جهانی اول و دوم نیز شاهد پیگیری سیاستها و استراتژی های مشابه توسط قدرتهای بزرگ و صنعتی در جهان بودیم اما اهمیت این موضوع پس از پایان جنگ جهانی دوم و جایگزینی آمریکا در صحنه اقتصاد سیاسی بین الملل چند برابر شد. در این دوره با ایجاد سیستم دو قطبی روابط بین الملل، دسترسی امن و آزاد هر یک از قطبهای شرق و غرب به منابع نفت و گاز از اهمیت ویژه ای برخوردار گردید. هر چند اتحاد جماهیر شوروی و آمریکا به عنوان رهبران قطب شرق و غرب در داخل سرزمین خود از منابع نفت و گاز بهره مند بودند اما برای تسلط به منابع نفت و گاز در دیگر نقاط جهان و همچنین اطمینان نسبت به انتقال نفت و گاز به متحدان خود در اردوگاه شرق و غرب با یکدیگر به رقابت می پرداختند و در نتیجه نفت به عنوان مهمترین منبع انرژی همواره جایگاه مهمی را در برنامه های استراتژیک و طرحهای جهانی دو ابرقدرت به خود اختصاص داد.