اوپک گازی : رژیم کارکردی میان دولتهای حاکم

بدنبال پیمان صلح وستفالی در 1648 ، نظمی جدید مستقر شد که در آن بازیگر ملی با مرزهایی تثبیت شده و تفکیک صحنه داخلی و خارجی و نیز گرایشی تمرکز گریز متولد شد. دولت ملی (nation-state) با توسل به دکترین حاکمیت (sovereignty) و کشیدن حصار به دور مرزهای سرزمینی خود ، کارکرد و نقش اصلی را حفظ بقا (survival) در محیطی دانست که هرلحظه احتمال مورد تهاجم قرار گرفتن در آن می رفت . ( سیف زاده 1376: 31) این وضعیت که دیسیپلین روابط بین الملل از آن با نام آنارشی (anarchy) یاد می کند به محیطی اشاره دارد که در آن دولت یا حکومتی مرکزی ورای تمام دولتها وجود ندارد و دولتهای حاکم (sovereign states) برخلاف حیات و سیاست داخلی که تمرکز گراست ، از هیچ قوه فرادولتی تبعیت نمی کنند . بدین لحاظ دولتها مجبورند تا برای حفظ امنیت و بقای خود به توانمندیهای عمدتا نظامی خود متکی (self-help)، و از آن جهت که هیچ زمینه ای برای اعتماد به نیات و رفتار دیگر دولتها وجود ندارد ، همواره در آمادگی برای تهاجم بسر ببرند . در این شرایط دولت ملی به عنوان اجتماعی اخلاقی (moral community) به تخصیص انحصاری ارزشها و هنجارهای رفتاری و نگرشی تابعان و شهروندان خود می پردازد . بدیهی است که چنین محیطی همواره با احتمال وقوع جنگ و منازعه قرین است و امکان همکاری را به کمترین میزان خود می رساند.