بازتاب سیاستهای تعاونی های مسکن در فرم و گسترش کالبدی شهر اصفهان

از نیازهای اصلی و اولیه انسان که از ابتدای خلقت تاکنون مطرح بوده است دسترسی به سرپناه و مسکن مناسب است. این نیاز در کشور ما به دلیل رشد سریع جمعیت، مهاجرت های گسترده به کلان شهرها، جوانی جمعیت، تمایل به داشتن مسکن مستقل، فقدان منابع مالی و اراضی مسکونی و عدم هماهنگی سیاست مسکن با سیاست های توسعه اقتصادی – اجتماعی کل کشور به عنوان معضل اساسی مطرح است. شکل گیری و فعالیت شرکت های تعاونی مسکن و سرمایهگذاری در این بخش از جمله سیاست هایی است که بعد از انقلاب اسلامی ایران در کنار فعالیت بخش های دولتی و خصوصی در پاسخ به این مشکل مطرح گردید. مقاله حاضر با هدف تحلیل تطبیقی عملکرد واحد های تعاونی مسکن شهر اصفهان و بررسی تاثیر فعالیت آنها در گسترش شهر و نهایتا ارایه راهکار برای بهبود عملکرد تعاونی ها با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. برای این منظور سه نمونه از تعاونی های مسکن شامل تعاونی مسکن حکیم نظامی اصفهان، تعاونی مسکن فرهنگیان شهرجدید بهارستان و تعاونی مسکن مهر شهر جدید فولادشهر به عنوان نمونه های آماری انتخاب شدهاند. داده ها با استفاده از مدل جمعیتی آنتروپی مورد تحلیل قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که اگر ساخت مسکن در بافت درونی شهر و در اراضی بایر و متروک و دست نخورده شهری و فاقد کاربری صورت گیرد، نتایج مثبت بسیاری از جمله رشد مطلوب شهری ،جلوگیری از پراکنش و گستردگی بیش از حد فضای شهری و رضایت تعلق بیشتر ساکنین را به همراه خواهد داشت. با توجه به آن که هر چه رضایت فرد از محله بیشتر باشد، در رفع مشکلات آن احساس مسئولیت بیشتری می کند، و هر چه حس تعلق افراد به محله بیشتر باشد، هویت محلی نیز بیشتر می شود اهمیت موضوع بیشتر آشکار می گردد

کلیدواژه ها:

سیاست های مسکن ، تعاونی های مسکن ، پراکنش و گستردگی شهری ، شهر اصفهان