استفاده از باله مدفون برای کنترل آبشستگی تکیهگاه پل

آبشستگی از علل اصلی تخریب تکیهگاه، پایه پل، آبشکن و سازههای ساخته شده در مسیر رودخانه است و معمولا این تخریب در زمانی رخ میدهد که به آنها بیش از هر زمانی نیاز است. با بررسی آزمایشگاهی جریان اطراف تکیهگاه قائم مشاهده شد که قبل از شکل گرفتن حفره آبشستگی، خطوط جریان در بالادست تکیهگاه به سمت مرکز کانال منحرف میشوند و در وجه بالادست تکیهگاه نیز جریان گردابی به سمت پایین ضعیفی وجود دارد. با ایجاد حفره آبشستگی در تکیهگاه قائم جریان گردابی به سمت پایین شدت و در نتیجه میزان آبشستگی افزایش پیدا میکند. اگر از گسترش حفره به وجه بالادست تکیهگاه قائم جلوگیری شود میتوان انتظار داشت جریان به سمت پایین و در نتیجه آبشستگی کاهش پیدا کند . در این مقاله به معرفی شکل جدیدی از تکیهگاه که در آن از باله مدفون استفاده شده است میپردازیم. آزمایشها در 9 شرایط مختلف هیدرولیکی (دبی- عمق)، سه شکل تکیهگاه دیواره قائم، بالهدار و باله مدفون و در شرایط آبشستگی آب زلال انجام شده است. نتایج آزمایشها نشان داده است که عموما آبشستگی تکیه- گاه قائم و بالهدار بیشتر از تکیهگاه با باله مدفون بوده و عملکرد این تکیهگاه در کنترل آبشستگی بهتر از تکیهگاه قائم و باله دار است.

کلیدواژه ها:

تکیهگاه ، باله مدفون ، آبشستگی ، مدل آزمایشگاهی