بررسی آزمایشگاهی تاثیر طول تکیه گاه بر آبشستگی پایه میانی پل در مقاطع مرکب

یکی از مهم ترین عامل آسیب و تخریب پل ها ایجاد و گسترش آبشستگی در اطراف پایه آن ها است. در مجراهای طبیعی که اکثر به صورت مقاطع مرکب می باشد، سیلاب دشت ها محل مناسبی جهت طراحی تکیه گاه های کناری پل است. گسترش تکیه گاه با ایجاد تنگ شدگی در سطح مقطع جریان عبوری باعث تشدید میزان آبشستگی پایه میانی پل می شود. در این پژوهش به بررسی آزمایشگاهی تاثیر میزان گسترش تکیه گاه در سیلاب دشت بر میزان آبشستگی پایه میانی پل پرداخته شد. لذا این تاثیر در 4 طول نسبی از تکیه گاه L3,L2,L1,L0 که به ترتیب باعث ایجاد تنگ شدگی به میزان 0%، 33%، 66%، 100% در محل سیلاب دشت می شود به همراه 3 عمق نسبی جریان Dr3,Dr2,Dr1 که به ترتیب به میزان 0/2، 0/3، 0/4 پرداخت شد. نتایج نشان داده طول تکیه گاه تاثیرگذاری بیشتری بر رو افزایش میزان عمق آبشستگی Ys نسبت به عمق نسبی جریان دارد. بگونه ای که درصد افزایش عمق آبشستگی ΔYs نسبت به حالت شاهد L0 برای طول نسبی L3,L2,L1 به ترتیب حدود 10%، 130%، 170% است. این نشان دهنده آن است که طول نسبی تکیه گاه تا 33 % تاثیر چندانی بر افزایش میزان عمق آبشستگی ندارد. همچنین افزایش عمق نسبی در بیشینه حالت حدود 25 % بر افزایش میزان عمق آبشستگی تاثیرگذاری دارد.

کلیدواژه ها:

آبشستگی ، پایه پل ، تکیه گاه ، کانال مرکب