جایگاه دانش روان شناسی محیطی در ارتقاء رابطه متقابل انسان و محیط

این مقاله در پیرامون ارائه جایگاه دانش روان شناسی محیطی در جهت ارتقاء رابطه متقابل انسان و محیط بر یکدیگر است. انسان هموارهتعاملی تنگاتنگ با محیط پیرامون خود داشته و خود نیز نقش موثری در شکل دهی به آن ایفا کرده است. هدف از این پژوهش ایجاد حساسیتی درانسان ها به منظور محفوظ داشتن انواع محیط ها در نگاه خود و خلق معماری و محیطی جدید است به گونه ای که قابلیت پیوند زدن عناصرمختلف را به یکدیگر داشته باشد. بدین معنا که می بایست حساسیت انسان ها نسبت به محیط اطرافشان بیشتر شود. این حساسیت و تنش بایددر فضا عمق پیدا کند تا بتواند نگاه جدیدی را ارائه دهد. در این نوشتار پس از بررسی شناخت علم روان شناسی محیطی و مفهوم ادراک ، بهبررسی جایگاه ادراک در این علم پرداخته شده است. نوع این پژوهش توصیفی- تحلیلی است و روش گردآوری داده ها برمبنای مطالعات کتابخانه ای است.در نهایت راهکارها و نتایج جهت ارتقاء رابطه متقابل انسان و محیط بر یکدیگر با رویکرد روان شناسی محیطی نشان می دهد کهانسان با توجه به نیازها، ارزش ها و هدف های خود محیط را دگرگون می کند و به طور متقابل تحت تأثیر محیط دگرگون شده قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

انسان ، محیط ، روانشناسی محیط ، فضا