برآورد حداکثر ظرفیت هوازی و ظرفیت کار فیزیکی در آتش نشانان شهر زاهدان در سال 1394

زمینه و هدف : حداکثر میزان اکسیژن مصرفی افراد، نمودی بارز از توانایی انجام کار جسمانی در آن هاست. بدین ترتیب، در مشاغل با نیازهای فیزیکی سنگین مانند آتش نشانی، ارزیابی دقیق ظرفیت هوازی کارکنان برای اطمینان از توانای جسمانی و متناسب بودن آنان با شغل خود، ضروری است. این پژوهش با هدف برآورد حداکثر ظرفیت هوازی و ظرفیت کار فیزیکی در آتشنشانان انجام شده است. مواد و روش ها : در این مطالعه توصیفی – تحلیلی-مقطعی 40 نفر از کارکنان عملیاتی آتشنشانی زاهدان به صورت در دسترس از لیست کارکنان مرد، از ایستگاه های آتشنشانی مستقر در سطح شهر زاهدان انتخاب شدند و پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و شغلی، پرسشنامه رضایت شغلی و تست تردمیل به کار برده شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار spss16 و روش های آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید. نتایج : میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی در آتشنشانان مورد بررسی ml/kg/min(14/01±38/077) و میانگین ظرفیت انجام کار فیزیکی cal/min (1/31±4/55) بود. حداکثر ظرفیت هوازی با حداکثر ضربان قلب (p<0/05 و r=-0/953)، میزان رضایت شغلی (p<0/05 و r=-0/322) و سابقه کاری (p<0/05 و r=-0/380) ارتباط معنادار دارد. اما ارتباط بارزی بین سن (p<0/05 و r=-0/133) شاخص توده بدن (p> 0/05 و r=-0/0283) با حداکثر میزان اکسیژن مصرفی در سطح 5 درصد یافت نشد. نتیجه گیری : حداکثر ظرفیت هوازی آتشنشانان در مطالعه حاضر، در طبقه متوسط قرار دارد ولی در مقایسه با نتایج مطالعات انجام شده بر آتشنشانان در سطح جهان، این مقدار کمتر بود؛ از این رو توجه اکیدی بر افزایش حداکثر توان هوازی آنان با در نظر گرفتن عوامل موثر بر آن و برقراری معاینات قبل از استخدام جهت اطمینان از آمادگی جسمانی متناسب با کار توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

ظرفیت هوازی ، ظرفیت کار فیزیکی ، آتشنشانان