عوامل مرتبط با خود درمانی در بیماران دیابتی: مروری سیستماتیک

مقدمه: یکی از رفتارهای پرخطر که شخص با استفاده از آن سعی می کند بیماری یا مشکلات خود را، بدون کمک و نظر افراد متخصص بر طرف نماید، خود درمانی است. به دو صورت خوددرمانی وجود دارد: گاه به شکل مصرف داروهای شناخته شده و مجاز با عوارض جانبی کم و گاهی با استفاده از داروهایی با عوارض جانبی زیاد که فقط با نظر پزشک متخصص باید مصرف شوند. در عصر حاضر تعداد بیماران دیابتی رو به افزایش است و با توجه به اثرات منفی این بیماری بر ارگان های مختلف بدن، هدف از مطالعه حاضر مروری بر عوامل مرتبط با خوددرمانی در بیماران دیابتی می باشد. روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه مروری است که از طریق جست و جوی نظام مند مقالات موجود در پایگاه های معتبر از جمله Irandoc ,SID ,magiran با استفاده از کلید واژه های ( خود درمانی، دیابت، عوامل مرتبط ) و در پایگاه های ( google scholar ، pubmed ) با استفاده از کلید واژه های ( Diabetes, self curing, Related Factors ) از سال 2000 تا 2016 صورت گرفت. یافته ها: تعداد 16 مقاله پس از بررسی اولیه پیرامون موضوع، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد میزان شیوع خوددرمانی در بین دانشجویان و سالمندان بیشتر بوده که شدت خوددرمانی در این افراد بیشتر متوسط گزارش شده بود. توزیع جنسی خود درمانی بیانگر آنست که زنان بیشتر سابقه خوددرمانی داشته اند. در بیشتر مطالعات خوددرمانی با نوع درمان و نوع دیابت افراد ارتباط معنی داری نداشت اما با جنس، وضعیت تاهل و تحصیلات ارتباط داشت. نداشتن وقت برای مراجعه به پزشک، اعتقاد به این که داروها عوارض قابل ملاحظه ای ندارند و فروش دارو بدون نسخه توسط داروخانه ها بعضی از عوامل موثر برخوددرمانی و مصرف خود سرانه دارو بودند. نتیجه گیری: افزایش آگاهی، تامین امکانات لازم، اصلاح شیوه ی زندگی افراد توجه به شیوع بیماری دیابت در ایران، جهت پیشگیری از عوارض دیابت قابل توجه است و چون خوددرمانی به ویژه به شکل مصرف خودسرانه ی دارو، بدون خطر نیست با توانمند نمودن بیماران دیابتی می توان میزان خود درمانی را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

خود درمانی ، دیابت ، عوامل مرتبط