ارتباط سواد سلامت با کیفیت زندگی در رابطین سلامت

مقدمه: PHC بعنوان یکی از مهمترین رخداد های تاریخی در عرضه خدمات سلامت، با هدف تحقق مشارکت مردمی مطرح می باشد و برای ارتقا سطح سلامت جامعه، استفاده از گروه های مردمی تحت عنوان رابطین سلامت ضرورت داردو لذا پژوهشی با هدف بررسی رابطه میان سواد سلامت و کیفیت زندگی رابطین سلامت انجام گردید. روش کار: این پژوهش یک مطالعه تحلیل از نوع مقطعی بود که جامعه آن، کلیه رابطین سلامت تحت پوشش مراکز بهداشتی درمانی دانشگاه علوم پزشکی تربت حیدریه در سال 1396 می باشد. 180 نفر از رابطین با نمونه گیری تصادفی و از نوع طبقه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، شامل پرسشنامه های استاندارد کیفیت زندگی و استاندارد سواد سلامت بود. جهت آنالیز داده ها از آزمون های توصیفی و رگرسیون خطی چندگانه در نرم افزار SPSS نسخه 20 استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره سواد سلامت 15.24±76.32 بدست آمد که 15/4 درصد مشارکت کنندگان، دارای سواد ناکافی، 25/2 درصد سواد مرزی و 59/4 درصد دارای سواد سلامت کافی بودند. از نظر ابعاد کیفیت زندگی، میانگین بعد جسمی کیفیت زندگی 69/94 با انحراف معیار 14/86، ±61.24، بعد اجتماعی، 21.99±67.69، حیطه محیطی 19.72±60.58 و حیطه کلی 70.19±17.64 بدست آمد. بین ابعاد کیفیت زندگی با سواد سلامت همبستگی معناداری دیده نمی شود. نتیجه گیری: با عنایت به اینکه ارتقا کیفیت زندگی و سواد سلامت از هزینه های اجتماعی، روانی و مالی جامعه می کاهد، سطح سواد سلامت از طریق رسانه ها و کلاس ها یا فیلم های آموزشی، ساده کردن اطلاعات، مشارکت متخصصان آموزش بهداشت در طراحی برنامه های آموزشی مفید پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

سواد سلامت ، کیفیت زندگی ، رابطین سلامت