مروری بر کاربرد انواع روشهای فیتیکبری در سبوس برنج

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 448

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

IHSC12_271

تاریخ نمایه سازی: 13 مهر 1398

چکیده مقاله:

زمینه و هدف: سبوس برنج یک منبع غنی از پروتئین، فیبر، ویتامینهای B، اسیدهای چرب غیر اشباع ضروری، مواد معدنی، ترکیبات فنلی و آنتی اکسیدانها میباشد و کاربرد فراوانی در صنایع غذایی برای افزایش کیفیت تغذیهای غذاهای فرآوری شده، پیدا کرده است. سبوس برنج، حاوی مقدار قابل توجهی از اسیدفیتیک است که به عنوان یک عامل ضد تغذیه ای عمل میکند و کاربرد آن را در فرمولاسیون مواد غذایی محدود میکند. این ترکیب در اجزای سبوس مانند آلورون و پریکارپ یافت میشود که به مواد معدنی متصل شده و باعث مهار جذب آنها در بدن میشود. هدف این مطالعه بررسی انواع روشهای حذف اسیدفیتیک در سبوس برنج می باشد.روش کار: مقالات مرتبط با موضوع مورد مطالعه در سه پایگاه اینترنتی Google scholar، Science direct و Pubmed جستجو شده و مقالات آزمایشگاهی و مروری سیستماتیک مورد مطالعه قرار گرفته است.یافته ها: مطالعات نشان میدهد خیساندن در دمای 45 تا 65oC و 5 pH تا 6 باعث فعال شدن فیتاز اندوژن و هیدرولیز فیتات میشود. بهعلاوه، تخمیر طبیعی میتواند pH بهینه برای فعالیت فیتاز (میکروبی و اندوژن) را فراهم کند. فیتاز، فرم هگزا اسیدفیتیک را به فرمهای پایینتر کاهش میدهد که دارای ظرفیت اتصال کمتری با فلزات میباشد. جوانه زنی نیز به مدت 10 روز موجب کاهش معنیداری در میزان فیتات غلات میشود. در فرایند اتوکلاو، با استفاده از پارامترهای مختلف از قبیل pH و زمان نگهداری، مقدار اسیدفیتیک به حدود %96 کاهش یافته است. از فشار هیدرواستاتیک بالا در طول خیساندن میتواند برای کاهش عوامل ضد تغذیهای استفاده کرد. اشعه مایکروویو در کاهش اسیدفیتیک، احتمالا به علت تجزیه شیمیایی فیتات به فسفاتهای اینوزیتول کمتر و اینوزیتول یا شکستن حلقه فیتات موثر میباشد. اسیدفیتیک با استفاده از تکنولوژی ترکیبی امواج مایکرویو و اولتراسوند از سبوس برنج استخراج شده است.نتیجه گیری: روشهای مختلفی برای کاهش میزان ا سیدفیتیک سبوس برنج از قبیل خی ساندن، تخمیر، جوانهزنی، تیمارهای حرارتی، مایکرویو و اولتراسوند مطرح شدهاست تا بتوان این ماده را وارد صنعت غذا کرد.

نویسندگان

فاطمه محمدی

دانشجوی کارشناسی ارشد، رشته علوم و صنایع غذایی، دانشکده علوم تغذیه و صنایع غذایی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

سارا عظیمی

دانشآموخته کارشناسی، رشته علوم و صنایع غذایی، دانشکده علوم تغذیه و صنایع غذایی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

لیلا پیوسته رودسری

دانشجوی کارشناسی ارشد، رشته بهداشت و ایمنی مواد غذایی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران.مرکز پژوهشهای علمی دانشجویان، دانشگاه علوم پزشکی تهران

بهروز تاجداراورنج

دانشجوی دکتری، رشته بهداشت و ایمنی مواد غذایی، دانشکده علوم تغذیه و صنایع غذایی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران ایران