خلاصه رساله دکتری بررسی مبانی زیبایی شناسی از منظر فلوطین و مولوی

این رساله به بررسی تطبیقی مبانی زیباشناسی در فلسفه فلوطین و عرفان مولوی پرداخته است.لزوم بومی و اسلامی سازی علوم انسانی،انجام تحقیقاتی در زمینه علومی مانند فلسفه هنر و زیبایی شناسی از طریق قرائت و بازخوانی مجدد منابع فلسفی و عرفانی با رویکرد هنری و کشف بنیادهای نظری هنر در تمدن اسلامی را ضروری می سازد. این تحقیق با روش اسنادی(کتابخانه ای)-توصیفی و تحلیل محتوا و باهدف استخراج و بررسی نظریات اصلی مطرح شده توسط مولوی و فلوطین و میزان تطابق آنها صورت گرفته است. زیبایی شناسی از رشته های نسبتا جدید فلسیفی که در قرن هجدهم توسط بومگارتن از فلسفه جدا شده است. فلوطین از پرآوازه ترین فیلسوفان نوافلاطونی است که از بنیانگذاران رهیافت های عارفانه و رمزگونه در حوزه تفکرعقلانی و فلسفی است. وی بر این باور بودکه استفاده از تعابیر لطیف و نغز و مفاهیم زیبا می توانست ترمیمی بر روح و جان انسان ها باشد که از زشتی و تلخی روزگار در الم و دردی جانکاه بودند.اندیشه های فلوطین در حوزه هنر و فلسفه، به ویژه درباره مفهوم زیبایی، بسیار تاثیرگذار بوده است.وی در سه رساله از مجموعه رساله های نه گانه یا انئادها در باره زیبایی سخن گفته است که عبارتند از:الف) انئاد اول، رساله 6 با عنوان درباره زیبایی ؛،ب) انئاد پنجم، رساله 8 با عنوان در باره زیبایی عقلانی ؛، ج) انئاد ششم، رساله 7 با عنوان چگونه کثرت صور مثالی به وجود می آید و در باره خیر . البته در رساله های دیگر نیز اشاراتی به این موضوع دارد.نظریات فلوطین درباره زیبایی و هنر را می توان اینچنین خلاصه کرد: