رویکرد اعتبار سنجی در آموزش عالی؛ چگونگی ترکیب تیمهای ارزیابی درونی و بیرونی در یک فرآیند ارزیابی واحد

بحث کیفیت و ارزیابی آن در اموزش عالی از جمله بحثهای اصلی در اکثر محافل علمی مربوط به نظامهای آموزشی در دو دهه اخیر می باشد. استفاده از رویکردهای ارزیابی گوناگون در این رابطه که هر کدام بخشی از نظام آموزشی (درونداد، برونداد و یا فرآیند) را ارزیابی می کند نشان دهنده آن است که حاحبنظران تا دهه پیش در ارائه الگویی که از جامعیت کامل برخوردار باشد چندان موفق نبوده اند. در این میان و از چند سال گ ذشته استفاده از رویکرد ارزیابی اعتبار سنجی به عنوان یک مدل ارزیابی جامع در بیشتر نظامهای آموزشی دنیا بسیار معمول شده، به گونه ای که با یک مطالعه کلی بر مقالات و کتابهای چاپ شده در دهه گذشته این واقعیت ار می توان درک نمود. در ایران نیز استفاده از رویکرد ارزیابی درونی به عنوان بخشی از فرآیند اعتبار سنجی چند سالی است که آغاز شده و از پیشرفت مناسبی نیز برخوردار بوده است. اما استفاده از رویکرد ارزیابی بیرونی به عنوان ابزاری برای اعتبار بخشی به نتایج ارزیابی درونی چندان مورد توجه قرار نگرفته است. در این مقاله، بر اساس تجربه ای که از اجرای ارزیابی بیرونی توسط نگارنده حاصل شده است، سعی بر آن است که به بررسی چگونگی ادغام تیمهای ارزیابی درونی و بیرونی در یک فرآیند واحد ارزیابی (هم از بعد تئوری و هم عملی) بپردازیم به گونه ای که متناسب با شرایط حاکم بر محیط های آموزش عالی در ایران باشد، و در نهایت مدلی که حاصل این ترکیب است را ارائه می نماییم.

کلیدواژه ها:

اعتبار سنجی ، ارزیابی درونی ، ارزیابی بیرونی