رابطه سبک معماری سنتی ایران و معماری آپارتمانی با بیش فعالی در کودکان 12 - 7 سال و شادکامی والدین آنها در شهر یزد

گسترش چشمگیر جنبش رواشناسی بین فرهنگی در دهه های اخیر بین پژوهشگران در غرب توجه روانشناسان را به خود جلب کرده تا حدی که به بازنگری بنیادی پایه های فرهنگی پرداخته اند. یکی از مهمترین و کاربردی ترین تولیدات فرهنگی هر جامعه معماری است. ویژگی های ساختاری معماری سنتی ایران براساس بینش وحدت مدار است و میتواند ادراکات توحیدی را در ساکنان توسعه دهد و ذهن را برای درک وحدت با خود، خدا، هستی و دیگران آماده سازد و یکپارچگی در فرد ایجاد نماید. این پژوهش با هدف بررسی رابطه شاخصه هایی از معماری سنتی ایران حیاط، حوض آب، باغچه، ایوان، جهت نور بر سلامت روان در مقایسه با خانه های آپارتمانی در کودکان 7 - 12 سال شهر یزد، با نقش تعدیل کنندگی شادکامی والدین، صورت گرفته است. مادران صد کودک ساکن خانه های سنتی و صد کودک ساکن خانه های آپارتمانی در مناطق دوگانه آموزش و پرورش شهر یزد انتخاب شدند و به پرسشنامه های CSI-4 سلامت روان KCAQ دلبستگی آکسفورد OHQ شادکامی والدین پرسشنامه جمعیت شناسی حاوی شاخصه های انتخابی معماری پاسخ دادند. نتایج آماری نشان داد. رابطه معنادار بین سبک معماری و سلامت روان وجود دارد و کودکان ساکن خانه های سنتی از سلامت روان بالاتر برخوردارند. همچنین تیک های حرکتی کمتری نسبت به گروه دیگر برای آنها ثبت شده. والدین این کودکان نیز نمره شادمانی بیشتری کسب نموده اند و والدین ساکن خانه های دارای باغچه شادتر از والدین ساکن خانه های فاقد باغچه گزارش شده است. که این یافته ها بیانگر امکان تاثیر شاخصه های انتخابی معماری سنتی ایران بر حفظ و ارتقاء سلامت روانی در کودکان میباشد که میتواند زمینه را برای بروز شادکامی والدین فراهم نماید

کلیدواژه ها:

بیش فعالی ADHD ، نقص توجه ADD ، شادکامی ، معماری سنتی ایران ، روانشناسی معماری