جایگاه حاکمیت اراده ی ظاهری و باطنی در فقه و حقوق

زندگی در جامعه ی مدنی بر مبنای یک سلسله قراردادها و اعمال حقوقی استوار است. برای اینکه قراردادی الزامآور و منشا اثر باشد لازم است بر اساس رضایت و اراده ی طرفین شکل بگیرد؛ بنابراین، در اعتبار اراده کاشف از رضای قلبی محل اختلافی نیست لیکن در اینکه اراده و رضایت قلبی برای تحقق یک عمل حقوقی کافی است یا نیازمند است به اینکه با ابزار مناسبی ابراز گردد،جای بحث و اختلاف وجود دارد و نیز در صورت لزوم استفاده از ابزارهای ابراز اراده، آیا فقط باید از عنصر لفظ استفاده شود یا هر چیز دیگری مانند فعل، اشاره و غیره میتواند وسیلهی اعلام اراده باشد در این خصوص نیز بین فقها و حقوق دانان مباحث بسیار جدیدی وجود دارد. این پژوهش بر این باور است که مجرد رضایت قلبی کافی نیست و طرفین قرارداد باید به نحو مناسبی رضایت قلبی خود را ابراز نمایند.

کلیدواژه ها:

حاکمیت اراده ، اراده باطنی ، اراده ظاهری ، ابراز اراده