رابطه بین میزان پرخاشگری با تعارضات فردی کارکنان در دستگاه های اجرایی شهر کرمان

امروزه یکی از مسایل اساسی مدیریت سازمان ها رویارویی با تفاوت ها و اختلافات سازمانی است، که هر مدیری وقت قابل ملاحظه ای برای حل آنها اختصاص می دهد. اما ضرورت وجود تضاد و تناقض درست مثل ضرورت وجود هواست، برای بقا باید از آن استفاده کرد و نمی توان آن را کنار گذاشت. ولی باید توجه داشت که اختلافاتی که لاینحل باقی می مانند، به تدریج موجب مقاومت افراد می شوند و حل آنها در فرصت های بعدی مشکل تر خواهد بود و هنگامی که کاملا سرکوب شوند، موجب عکس العمل های توام با پرخاشگری می گردند. این پژوهش رابطه بین میزان پرخاشگری را با تعارضات فردی کارکنان در دستگاه های اجرایی شهر کرمان بررسی می کند. جامعه آماری این پژوهش شامل کارکنان دستگاه های اجرایی شهر کرمان به تعداد 23205 نفر می باشد که با استفاده از فرمول کوکران، 378 نفر انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری دو پرسشنامه پرخاشگری و تعارض فردی است. میزان روایی پرسشنامه ها به ترتیب 0/975 و 0/87 است. ضریب پایایی پرسشنامه ها به ترتیب 0/917 و 0/94 محاسبه گردید. برای آزمون فرضیه ها از ضریب همبستگی کندال و اسپیرمن، رگرسیون خطی و چندگانه از طریق نرم افزار SPSS استفاده گردید. یافته های تحقیق حاکی از این است که بین پرخاشگری و تعارض فردی رابطه معکوس وجود دارد. از طرفی، بین پرخاشگری کلامی با میزان تعارضات فردی کارکنان رابطه مستقیم وجود دارد، اما بین پرخاشگری فیزیکی، خشم و خصومت با میزان تعارضات فردی کارکنان رابطه عکس وجود دارد. نتیجه کلی نشان می دهد رفتارهای منفی سازمانی پیامدهای نامطلوبی برای موفقیت فردی و سازمانی به همراه دارد، اگرچه ممکن است همیشه این رفتارها با هم در ارتباط نباشند. با توجه به یافته ها، پیشنهاد می شود برای کاهش پرخاشگری در میان کارکنان، مدیران برخی تعارضات منفی را به حداقل برسانند.

کلیدواژه ها:

پرخاشگری ، تعارضات فردی