معیارهای دعوای طاری

اصل استقلال دعاوی اقتضا می نماید که هر دعوایی به صورت مستقل اقامه و علی الاصول به صورت مستقل نیز مورد رسیدگی و صدور حکم قرار بگیرد با این وجود، قضای شایسته، پرهیز از صدور احکام متعارض و نیز حل و فصل سریع تر اختلافات ایجاب می کند که این اصل در برخی موارد نادیده گرفته شده و دعاوی مرتبط با یکدیگر ضمن دادرسی واحد مورد رسیدگی واقع شود تا دادگاه با لحاظ تاثیر متقابل آن ها بر یکدیگر با انشای رای واحد تکلیف آنها را مشخص نماید؛ بر اساس این مصالح، مقنن در ماده 17 قانون آیین دادرسی مدنی مقرر داشته است که دعاوی طاری( اضافی، متقابل، ورود ثالث،جلب ثالث) که در جریان دادرسی اصلی اقامه می شود به صورت توامان با دعوای اصلی مورد رسیدگی واقع شود. دادگاه ابتدا باید وجود یکی از دو شرط دعوای طاری یعنی ارتباط یا وحدت منشا را احراز نماید؛ ارتباط به این معنا است که صدور حکم در یکی از این دعاوی بر دیگری نیز موثر باشد؛ وحدت منشا نیز به این معنا است که عمل یا واقعه ی حقوقی که مبنا و اساس حق مورد مطالبه را تشکیل می دهد در هر دو دعوی یکسان باشد.

کلیدواژه ها:

دعوا ، طاری ، آیین دادرسی مدنی ، احکام