مکانیابی ایستگاههای کمک رسانی زلزله در ایران

یکی از مهمترین کاربردهای عملی تحقیق در عملیات مربوط به حل مسائل مکانیابی است . اهمیت این مسائل در عمل از یک سو و تنوع و پیچیدگی آنها از سوی دیگر باعث توسعه روشهای نظری متعددی در این زمینه شده است . در این میان مسایل مکانیابی اورژانسی به خصوص در ابعاد بزرگ اهمیت ویژه ای دارند . یکی از مهمترین زمینه های مکانیابی مراکز اورژانس، تعیین محل مناسب جهت احداث مراکز کمک رسانی زلزله می باشد . با قرار گرفتن ایران روی کمربند زلزله و وارد آمدن خسارات شدید ناشی از زلزله به کشورمان لزوم ایجاد مراکز کمک رسانی اورژانس در مواقع زلزله در ایران بیش از پیش مشهود می گردد و عدم وجود پژوهشی در زمینه مکانیابی این ایستگاهها در ایران، انگیزه مهمی جهت تعیین بهترین مکانهای ممکن برای تاسیس این مراکز در ایران ایجاد می کند . در این مقاله ابتدا یک مدل مکانیابی Location Allocation جهت استقرار بهینه 12 مرکز کمک رسانی زلزله ( این عدد با استفاده از اسناد موجود در مرکز زلزله شناسی دانشگاه شریف و با توجه به محدودیت بودجه دولت تعیین شده است ) در 12 منطقه از 229 منطقه شهری کشور توسعه داده شده و از آنجا که فضای جواب مدل مورد نظر بصورت انفجار آمیزی بزرگ می باشد ( مسئله مورد نظر NP Hard می باشد ) ، از یک روش ابتکاری که بر مبنای روش Brute Force توسط Dileep R.Sule مطرح شده است، برای حل آن استفاده می شود . بدیهی است که نتایج حل این مدل، می تواند به عنوان ابزار مناسبی در اختیار مدیریت قرار گرفته و به تصمیم گیری در این زمینه کمک کند .

کلیدواژه ها:

emergency facility location ، location allocation ، P-Median models