بهینه سازی پرتفوی صندوق های سرمایه گذاری مشترک در ایران بر اساس ریسک و بازده فازی

یکی از اهداف سرمایه گذاری در دارایی های مالی کسب بازده می باشد. این بازده از دو بخش تشکیل شده است: سود ناشی از افزایش قیمت دارایی و سودآوری نقدی. از آنجا که کسب بازده در آینده با ابهام همراه است بنابراین عامل مخاطره به عنوان یک عنصر جدایی ناپذیر از بازده وجود دارد لذا سرمایه گذاران تمایل به سرمایه گذاری در دارایی هایی دارند که بازدهی بیشتر و ریسک کمتری را متحمل شوند. یکی از راه های کاهش مخاطره تنوع بخشی و تشکیل سبد اوراق بهادار می باشد. صندوق های سرمایه گذاری مشترک با دارا بودن مدیریت حرفه ای این تنوع بخشی را برای سرمایه گذاران خود انجام می دهند. هدف این پژوهش بهینه سازی پرتفوی صندوق های سرمایه گذاری مشترک است به نحوی که بیشترین بازده و کمترین ریسک را برای سرمایه گذاران به همراه داشته باشد. در این راستا با در نظر گرفتن فاصله زمانی 14 ماهه از 1389/2/1 لغایت 1390/3/31 با استفاده از روش خوشه بندی تحلیلی و انتخاب بهترین خوشه بر اساس چهار معیار (شاخص) نرخ بازده، نرخ گردش سرمایه، شاخص ترینور و شاخص انحراف استاندارد، تلاش شده است تا بر اساس ریسک و بازده فازی بهینه ترین پرتفوی برای سرمایه گذاری انتخاب گردد. بر اساس نتایج به دست آمده روش تحلیل خوشه ای با تبدیل گروه بزرگ به گروه های کوچکتر به سرمایه گذار جهت تصمیم گیری در انتخاب بهترین گروه کمک می نماید و همچنین مدل های ارائه شده در تحقیق با تعیین درصد سرمایه گذاری بهینه ترین حالت تخصیص سرمایه را به صندوق های مورد نظر مشان می دهد.

کلیدواژه ها:

صندوق های سرمایه گذاری مشترک ، ریسک ، بازده ، خوشه بندی تحلیلی ، مدل فازی پرتفوی