بهبود ردیابی دست در بازشناسی علائم پویای زبان اشاره فارسی

در این مقاله روش مکانی -زمانی دوخطی جهت ردیابی دست در علائم پویای زبان اشاره فارسی که یک روش ترکیبی مبتنی بر روش مکانی-زمانی و دوخطی است پیشنهاد شده است. افراد ناشنوا برای ارتباط با هم از زبان اشاره استفاده میکنند زبان اشاره از علائم قراردادی, کهشامل حرکات دست و بدن است, تشکیل شده است. علائم اشاره پویا، بیانگر یک مفهوم خاص هستند. این علائم با یک حرکت خاص توسط دستبیان میشوند. یکی از قسمتهای مهم در یک سیستم بازشناسی زبان اشاره پویا، ردیابی دست است. با ترکیب روش مکانی-زمانی و دوخطی تغییرات فرم دست و مسیر حرکت دست درعلائم پویای زبان اشاره در یک مدل واحد ارائه داده شده است. در این تحقیق با استفاده از الگوریتم مدل مکانی –زمانی، تمامی حرکت جسم در دنباله ویدئویی را در یک تصویر واحد به نمایش گذاشته و تصویر حاصل به فضای سه بعدی انتقالداده شده است، سپس با اعمال روش دوخطی مسیرحرکت دست و تغییر فرم دست در یک مدل واحد ارائه شده است که باعث افزایش ضریب موفقیت استخراج گر ویژگی و در نهایت, بالا آمدن نرخ بازشناسی علائم پویای زبان اشاره فارسی شده است. نتایج شبیه سازی که بر روی بیست علامت اشاره فارسی انجام شده بیانگر دقت و کارایی الگوریتم است

کلیدواژه ها:

زبان اشاره فارسی ، اشارات پویا ، مکانی -زمانی ، دو خطی