قانون اساسی کشور جمهوری اسلامی ایران از منظر اعلامیه جهانی حقوق بشر

حقوق بشر؛ مجموعه ای از اصول و قواعد کلی است که به مثابه حقوق مدنی جهانی، حقوق اساسی ملت ها را چه در میان خود و چه در میان مردم یک کشور برای تامین آزادی، صلح و عدالت در روابط دوستانه تضمین و تامین می نماید. حقوق اساسی یا همان حقوق سیاسی به ساختار حکومت و روابط دولت با شهروندان میپردازد و ضامن حق و آزادی های شهروندان است و اصولی که در قانون اساسی ذکر می گردد مبنا و اساس سایر قوانین عادی است تا این قوانین در حدود قانون اساسی وضع شوند که خدشه ای بر حقوق و آزادی شهروندان وارد نشود. فرهنگ و باورهای بومی و دیرینه فرهنگی، مذهبی و ملی هر کشوری در موضوع حقوق بشر از زمینه نسبی فراگیری و جهان شمولی برخوردار است، و کشور جمهوری اسلامی ایران از این قاعده مستثنی نمی باشد. شیوه نگارش پژوهش به صورت کتابخانه ای بوده و تحلیل و توصیف منابع مورداستفاده که مشتمل بر مطالعه و فیش برداری از کتب، مقالات، نشریات، و منابع دیداری و شنیداری بوده که در این راستا مقاله حاضر سعی دارد با مطالعه بر روی وجوه افتراق و اشتراکی بین قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و اعلامیه جهانی حقوق بشر 1948 به این موضوع بپردازد

کلیدواژه ها:

حقوق بشر ، حقوق اساسی ، اعلامیه جهانی ، آزادی ، قانون