تأثیر روش آماده سازی پالپ در نتایج آزمایش های ته نشینی ناپیوسته

بخش مهمی از آب مورد استفاده در کارخانه های فرآوری در تیکنرها بازیابی می شود. سطح مورد نیاز تیکنرهای معمولی با استفاده از دو روش کو وکلونجر و یا تالمیچ و فیتچ محاسبه می گردد و نتایج این روش ها معمولا با یکدیگر اختلاف زیادی دارند. در این تحقیق، برای بررسی اختلاف این دو روش، تأثیر پیشینه لخته (درصد جامدی که در آن لخته برای اولین بار تشکیل می شود) بر سرعت ته نشینی با استفاده از آزمایش های ته نشینی ناپیوسته با پالپ هایی از باطله سنگ آهن و زغالسنگ، با استفاده از دو روش معمول آماده سازی پالپ و دکانته کردن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که سرعت ته نشینی هر لایه از ذرات متأثر از غلظت اولی های است که در آن لخته ها تشکیل شدهاند و این تأثیر در هنگام استفاده از فلوکولانت بیشتر می شود. بنابراین تعیین سطح مورد نیاز برای تیکنر باید یا با استفاده از یک آزمایش ته نشینی با درصد جامد ورودی به تیکنر (روش فیتچ و تالمیچ) انجام شود و یا اینکه با استفاده از روش دکانته کردن، پالپ هایی با درصد جامد خوراک تا ته ریز تهیه شود و با استفاده از روش کو و کلونجر سطح مورد نیاز تیکنرکنی تعیین گردد.

کلیدواژه ها:

تیکنر ، پیشینه لخته ، دکانته کردن ، کو و کلونجر ، تالمیچ و فیتچ