خوردگی مواد دندانی

محیط دهان مستعد برای تخریب مواد دندانی است. دهان مرطوب میباشد و بطور دائم درمعرض نوسانات و تغییر درجه حرارت است. درجه اسیدی (PH) غذاها و مایعات مصرفی محدوده وسیعی دارد. بر اثر تجزیه مواد غذایی اسید آزاد میشود، ذرات ریز دانه (Debris) اغلب اوقات محکم و به شدت به ماده ترمیمی فلزی می چسبد، در نتیجه یک شرایط موضعی فراهم میشود که به ایجاد یک واکنش شدید بین عامل خوردگی و فلز یا آلیاژ منتهی میگردد. این گونه عوامل محیطی در فرایند تخریبی مواد دندانی شرکت می کند و حتی احتمال دارد اضمحلال قطعی ترمیم دندانی پدیدآید. در دندانپزشکی دو واژه خوردگی و تغییر رنگ متداول است. اگرچه تفاوت تکنیکی مشخصی بین این دو واژه وجود دارد ولی از دید کلینیکی مشکل بتوان بین دو پدیه تفاوت تعیین کرد و این دو عبارت اغلب اوقات به جای یکدیگر درمتون دندانپزشکی بکار میرود. "تغییر رنگ" (Tarnish) عبارت است از، رنگ باختگی سطحی یک فلز ویا حتی تغییر رنگ و یا کم رنگ شدن سطح فلز، تغییر رنگ در حفره دهان بطور معمول بواسطه تشکیل رسوبات نرم و سخت بر روی سطح مواد ترمیمی ایجاد میوشد. وقتی رسوب سخت ایجاد میوشد رنگ آن از زرد روشن به قهوه ای تغییر می کند. هر مقدار مدت زمان باقیماندن رسوب بر موضع ترمیمی بیشتر می شود رنگ آن سیاه تر می گردد. نوع رنگ به بهداشت دهان (Oral Hygnic) فرد بستگی دارد و به ویژه در افرادی که زیاد سیگار می کشند، سیاه است. رسوبات نرم در حقیقت همان پلاک ها (plaques) و لایه های نازک مرکب از میکروارگانیسم و بزاق می باشد. رنگ گرفتگی و لکه دارشدن و با رنگ باختگی ناشی از باکتری هایی است که تولید رنگ میکند و یا بر اثر داروهایی است که دارای برخی از عناصر شیمیایی مثل آهن و جیوه می باشد و نیز بواسطه ذرات ریز غذاست که جذب سطحی گردیده است. در هر محلی از دهان احتمال دارد که رسوب های نرم و سخت و در نتیجه آن تغییر رنگ و رنگ باختگی ایجاد شود و لی تمایل بیشتری وجود دارد، که اینرسوب ها بر روی سطوحی که درمعرض عمل سایش غذاها قرار ندارند و نیز سطوحی که مسواک آنها راکمتر تمیز میکند، پدید می آید.