مطالعه خوردگی منیزیم فلزی خالص و اصلاح شده با نانو ذرات دی اکسید

منیزیم به عنوان چهارمین کاتیون فراوان در بدن انسان یک عنصر ضروری برای بسیاری از فرآیندهای متابولیکی مانند انقباض ماهیچه ای و متابولیسم استخوان می باشد. منیزیم و آلیاژهای آنب ه دلیل قابلیت سازگاری بالا، قابلیت تجزیه پذیری و خصوصیات مکانیکی مناسب به عنوان ایمپلنت های تجزیه پذیر شناخته می شوند. برای کنترل موفقیت آمیز سرعت تجزیه منیزیم و آلیاژهایش، تخمین قابلیت تجزیه پذیری و درک رفتار تخریبی و مکانیسم آن در داخل بدن خیلی مهم است. در این تحقیق خوردگی فلز منیزیم خالص و اصلاح شده با نانوذرات دی اکسید تیتانیوم با استفاده از تکنیک پلاریزاسیون ولتامتری روبش خطی (LSV) و پتانسیل مدار باز (OCP) در مایعات شبیه سازی شده پلاسمای خونی مورد تقیق قرار گرفت. در مقایسه منحنی های پلاریزاسیون LSV سوبسترا و نمونه پوشش داده شده با دی اکسید تیتانیوم، پتانسیل خوردگی نمونه فیلم پوشش داده شده با دی اکسید تیتانیوم به سوی مکان های مثبت جابجا می شود (از 1.583- ولت به 1.406- ولت) و چگالی جریان کاهش می یابد. این نتایج نشان می دهد که فیلم دی اکسید تیتانیوم خیلی کاتدی تر از سوبسترا است و می تواند استحکام خوردگی را در مایعات شبیه سازی شده بدن بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

خوردگی ، نانوذرات دی اکسید تیتانیوم ، الکترود منیزیم خالص