آموزش علوم انسانی و حوزه

سیر تحول آموزش در حوزه های علمیه به چهار مرحله « گسترش علوم» ، «مقابله با مباحث فلسفی و عرفانی» ، «حیات و پویایی فلسفه و عرفان» و « گسترش مجدد علوم انسانی در حوزه ها» تقسیم می شود. در مرحله چهارم به برکت انقلاب اسلامی تحولاتی در زمینه آموزش و پ ژوهش در حوزه ها پدید آمد و توجه مسئولان به حوزه ها معطوف گردید و مورد حمایت های گوناگون قرار گرفت.آموزش حوزوی با طول عمری حدود یازده قرن، با دو نظام آموزشی و پژوهشی «سنتی» و « مدرن» (امروزی) اداره می شده است که هر کدام دارای مشخصات و نقاط قوت و ضعف مخصوص به خود می باشد. در مقایسه ای دقیق و واقع بینانه، به این نتیجه و جمع بندی می توان دست یافت که برای رسیدن به نظامی جامع و کامل، باید علاوه بر پذیرش و به کارگیری امتیازات و نقاط مثبت هر یک و بهره گیری از نظام آموزشی دانشگاهی اقدامی جدی، علمی و همه جانبه صورت پذیرد تا ضمن استفاده از نظام ها و روش های سه گانه آموزشی و پژوهشی فوق، ازآفات و عوامل منفی هر یک از آن ها پیشگیری شود. روش و شیوه و نظام آموزشی که مورد توصیه و تأکید حضرت امام (ره) بوده، همین روش جامع و کامل است که ضمن استمرار روش سلف صالح و فقه سنت ی، پویایی و تحرک آن و تخصصی شدن دروس، مورد سفارش ایشان می باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش ، حوزه های علمیه ، تخصص گرایی ، نظام های سنتی و مدرن ، مقتضات زمانی و مکانی