جایگاه پرورش روحیه ی علمی درکلاس های درس و تعاملات دانشگاهی

پرورش روحیه ی علمی چیست و با چه شاخص های معتبری قابل سنجش است؟ از منظر دانشجویان تحصیلات تکمیلی، چنین روحیه ای تا چه حد در کلاس های درس دانشگاهی و در تعاملات میان استادان و دانشجویان پرورش داده می شود؟ اهداف اصلی این مقاله بررسی این مسایل است. در این مطالعه سعی شده است با ابتناء بر بهره گیری از نظریه های برنامه درسی پنهان، اجتماعی شدن در علم، پایبندی به الزامات اخلاقی در علم، و نقش دانشگاه و همچنین تحقیقات انجام شده و قابل در دسترس، مفهوم پرورش روحیه ی علمی تعریف شود. با استفاده از پرسشنامه ی محقق ساخته، اطلاعات مورد نیاز از 168 دانشجوی نخبه و غیر نخبه ی تحصیلات تکمیلی دانشگاه مازندران جمع آوری گردید. چند یافته مهم این تحقیق عبارتند از: * آلفای کرونباخ بدست آمده در مقیاس 33 گویه ای برای سنجش پرورش روحیه ی علمی حدود 0.88 درصد است که نشان از بالا بودن همبستگی درونی این گویه هاست . * درصد بسیار بالایی از آزمودنی های این مطالعه معتقدند که در کلاس احساس عذاب و خستگی می کنند (حدود 80 درصد موافق)، شیوه ی تدریس استادان به انباشته سازی معلومات منتهی می شود نه بکارانداختن فکر دانشجو (بیش از 90 درصد موافق)، محتوای دروس با نیاز های واقعی جامعه انطباق ندارد (حدود 90 درصد موافق)، مدرک گرایی (حدود 90 درصد موافق)، استاد محوری (حدود 75 درصد موافق) و پایین بودن روح تسامح علمی (بیش از 70 درصد موافق) از ویژگی های برجسته ی کلاس های دانشگاهی است.

کلیدواژه ها:

پرورش روحیه ی علی ، جامعه پذیری علمی ، برنامه درسی پنهان ، نقش ها و کارکردهای دانشگاه ، ملاحظات اخلاقی در علم