سیاستگذاری توسعه کیفی آموزش عالی درایران

آموزش عالی به عنوان یک کالای عمومی درزمره مسوولیت بخش عمومی قرار دارد.دردودهه گذشته آموزش عالی به عنوان یک نقطه کانونی که پیشرفت جامعه را درسایرزمینه ها ضمین می کند مورد توجه واقع شده است. تحولات جدید به خصوص ظهوراقتصاددانش بنیان موجب شده است تا ارتقای کیفیت همچون دسترسی آحاد جامعه به آموزش عالی، به عنوان یک مساله در اولویت سیاستگذاری آموزش عالی قرارگیرد.دراین راستا ابزارهای سیاستگذاری کیفیت برای حفظ وارتقای کیفیت نظام آموزش عالی ارایه شده است. این مقاله به بررسی ابزارهای سیاستگذاری کیفیت آموزش عالی درجهان وایران می پردازد. ازجنبه سیاستگذاری عمومی درجهان وطبق نظریه سرمایه انسانی، کیفیت آموزش عالی معادل با سطح دانش و مهارت کسب شده به وسیله دانشجویان است. درنظام سیاستگذاری اموزش عالی ایران، موضوعات مرتبط با کیفیت مورد بررسی وتاکید واقع شده است، اما ابزار سیاستگداری مورد توجه واقع نشده است وصرفا نظارت دولت در قالب قوانین ومقررات، به عنوان ابزار سیاستگذاری کیفیت مورد استفاده قرار می گیرد. مقدمه سیاستگذاری کیفیت آموزش عالی، تبیین مأموریت دانشگاه به شیوه ای روشن ، بدون ابهام و قابل درک است. سیاستگذاری کیفیت در ایران باید متناسب با ماموریت دانشگاه وابزار سیاستگذاری متناسب با میزان نقش دولت درسیاستگذاری باشد. تازمانی که تعریف مشخص و مدونی از دانشگاه شامل ارزشها ،ماهیت و شاخص های تحقق ماموریت ارایه نشود.سیاستگذاری کیفیت چندان مطلوب نخواهد بود.