کاهش مقاومت هیدرودینامیکی شناور تندرو با استفاده از اصلاح فرم پاشنه

در این مقاله، رفتارهای هیدرودینامیکی یک شناور تندرو و تغییرات فرم پاشنه آن با استفاده از روش دینامیک سیالات محاسباتی مورد مطالعه قرار گرفته است. شبیهسازی صورت گرفته بهصورت کاملا سه بعدی و با در نظر گرفتن جریان دو فازی و توربولانسی و بر اساس حل معادلات رنس با استفاده از نرمافزار استارسیسیام انجام شده است. جهت صحتسنجی شبیه-سازی صورت گرفته نتایج مربوط به ضریب مقاومت اصطکاکی با نتایج حاصل از روش 57 ITTC در عدد فرود مختلف مقایسه گردید. مقایسه نتایج عددی این مطالعه با روش مذکور نشان میدهد که بیشینه خطای حاصل در بیشترین عدد فرود (6.0 (از %10 تجاوز نمیکند که نشان از دقت و کارایی مدل حاضر دارد. بدینترتیب حالتهای مختلف فرم پاشنه (افزودن استرن وج) ارایه شده و با استفاده از روش عددی مذکور مقدار فرو رفتگی، تریم و مقاومت هیدرودینامیکی شناور در آب آرام محاسبه می-گردد که در نهایت بهینهترین حالت فرم پاشنه معرفی و نتایج مربوط به آن ارایه شده است. نتایج نشان میدهد که در بهترین حالت میتوان مقاومت کل شناور تندرو را به مقدار %5.11 کاهش داد.

کلیدواژه ها:

شناور تندرو ، مقاومت هیدرودینامیکی ، استرن وج ، استار سیسیام