عوامل اجتماعی و فرهنگی موثربر توسعه آبیاری تحتفشار درپایاب چاههای کشاورزی دشت آذرشهر

آب یکی از عناصر اصلی و عمده ای است که گیاه برای ادامه حیات خود به آن نیازمند است. در مناطقی که نزولات جوی زیاد و به اندازه کافی است، نیازمندی های رطوبتی گیاهان به وسیله نزولات مذکور بر آورده می شود، ولی در مناطقی که نزولات جوی کم می باشد و تکافوی نیاز آبی گیاهان را نمی کند، ناچار باید به امر آبیاری اقدام گردد. در کشور کم بارانی مثل کشورما، کمبود آب قبل از هر چیز مانع اصلی در راه توسعه کشاورزی است. متوسط بارندگی سالانه در سطح کشور، کمتر از یک سوم متوسط بارندگی سالانه جهان است، بنابراین بایستی در استفاده بهینه از منابع آبی کشور و بهبود روش های آبیاری فعلی، تمهیدات لازم انجام گیرد. در محدوده ی شهرستان آذرشهر، علاوه بر کمبود بارندگی و پتانسیل ضعیف سفره های آب زیرزمینی، به دلیل برداشت بیش از ظرفیت و بهره برداری نامطلوب، وجود پدیده بیلان منفی و هجوم آب شور به آبخوان، کیفیت آب و خاک همواره مورد تهدید جدی قرار دارد. با ادامه روند فعلی و بی توجهی بهره برداران به تغییر روش های آبیاری فعلی، مسلماً در مدت بسیار کوتاهی شاهد خشک شدن چاه های موجود و شور شدن اراضی کشاورزی در این مناطق و به تبعآن افزایش بیکاری و مهاجرت کشاورزان به سمت شهرهای دیگر خواهیم بود. طبق نتایج حاصل از پژوهش حاضر، مهمترین عوامل اجتماعی و فرهنگی موثر بر اجرای آبیاری تحت فشار در این منطقه، سنتی بودن تولید، کیفیت پایین منابع آب و خاک، پراکندگی و کوچکی قطعات، بی توجهی به امر آموزش و ارتقا ی آگاهی های عمومی، مشکلات موجود در اخذ تسهیلات بانکی و کمبود آب تشخیص داده شدند

کلیدواژه ها:

آبیاری تحت فشار ، کشاورزی ، کمبود آب ، دشت آذرشهر