شناسایی و رتبه بندی موانع و مشکلات پذیرش و توسعه سیستم های آبیاری نوین در استان زنجان با رویکردMCDM

بخش کشاورزی به علت ماهیت بیولوژیکی و وابستگی شدید آن به طبیعت، بزرگترین مصرف کننده منابع آبی اغلب کشورهاست. لذا توجه به بخش کشاورزی بعنوان آسیب پذیرترین بخش در مقابله با کم آبی یا خشکسالی امری حیاتی و اجتناب ناپذیر است. عدم توجه به این موضوع، پیامدهای نامطلوبی از قبیل کاهش تولیدات کشاورزی، افزایش فقر، افزایش مهاجرت، تهدید امنیت غذایی و مشکلاتی از این دست را به دنبال خواهد داشت. در ایران، طی سه دهه اخیر، با توجه به بروز خشکسالی های متوالی و کاهش منابع آبی بالاخص منابع زیرزمینی، توسعه سیستم های آبیاری تحت فشار بعنوان یکی از سیاست های اصلی بخش کشاورزی در جهت صرفه جویی و استفاده بهینه از منابع آبی در برنامه های توسعه بطور ویژه مورد تأکید واقع شده است. استان زنجان اجرای طرح سیستم های آبیاری نوین را از دهه 70 آغاز کرده است. مطالعات نشان می دهد که در برخی از شهرستان ها ی استان مانند خدابنده و ابهر پذیرش این تکنولوژی با گذر از مراحل آگاهی، ترغیب و تصمیم وارد فاز اجرا و تثبیت شده و بهره برداران در صدد گسترش سیستم های آبیاری تحت فشار خود می باشند و این در حالی است که کمی آن طرف تر و در شهرستان های زنجان و طارم، علیرغم تلاش های صورت گرفته پذیرش این تکنولوژی با کندی صورت می گیرد و هنوز در مرحله آگاهی، ترغیب و تصمیم است. این تحقیق به دنبال شناسایی، رتبه بندی و مقایسه موانع پذیرش و توسعه سیستم های آبیاری نوین از دیدگاه کشاورزان، کارشناسان سازمان جهاد کشاورزی و کارشناسان شرکت های مجری سیستم های آبیاری نوین در استان زنجان می باشد. این تحقیق از نظر ماهیت در زمره تحقیقات کیفی بوده و از نظر هدف، از نوع تحقیقات کاربردی محسوب می شود که به روش میدانی و با استفاده از پرسشنامه نیمه ساختارمند انجام پذیرفته است

کلیدواژه ها:

کشاورزی ، منابع آب ، سیستم های آبیاری نوین ، پذیرش ، توسعه